Sylwia, pomału zaczynam się znów cieszyć wiosną, wschodami, zakupami, ale do pełni szczęścia jeszcze troszkę, jak już przestanę jeździć do weta. Wiesz teściowa i synowa, na początku to przecież dwie zupełnie obce sobie osoby, które muszą się nawzajem poznać, to sztuka kompromisów, zrozumienia i czasu i jak się chce, można wszystko, tylko muszą chcieć obie strony
Bożenko, dzięki, trzymaj, trzymaj, bo do całkowitego wyzdrowienia jeszcze troszkę czasu potrzeba
Madziu, cieszę się bardzo, że do mnie wpadłaś i że Ci się podoba, tyle miłych słów, że aż się zaczerwieniłam
, a tak na poważnie, to bardzo mi miło, bo takie pochwały motywują człowieka jeszcze bardziej do dalszego działania. Na pewno zajrzę i do Ciebie jak tylko się troszkę ogarnę, bo z niczym ostatnio nie nadążam, a jeszcze dwóm osobom też obiecałam, pamiętam, pamiętam 
. To prawda wnuki bardzo, bardzo kocham, zresztą jak większość babć, ja wiem, że zdarza się różnie, ale to już ewenementKrysiu, z ramienia zeszła, ale zatrzymała się na łokciu
, muszę zażartować, bo jeszcze mnóstwo nerwów mnie to kosztuje, ale mam nadzieję, że teraz będzie już tylko lepiej, fakt obowiązek to jest nie da się ukryć, ja mam na tyle dobrze, że jak chcę wyjechać, to zawsze ktoś jest w domu i nie mam tego problemu. Swojego czasu jeździliśmy na urlop z nimi, to znaczy z nim i tą sunią co odeszła, ale wówczas mieszkaliśmy w Poznaniu, teraz kiedy mają takie warunki lepiej im tu niż gdziekolwiek, poza tym on jest już za stary na takie eskapady, a jednego nie zabiorę, bo to byłoby jeszcze gorsze. No i my również bardziej odpoczniemy, tak tak młodziak potrafi 
, chociaż akurat ta rasa uczy się niesamowicie szybko, jeśli tylko poświęci im się odpowiedni czas, a przede wszystkim nie kopie, powiem szczerze, że nie miałam specjalnie szkód w domu i w ogrodzie, najgorzej jest wczesną wiosną, gdyż zimą wolno chodzić im wszędzie, a potem nagle zakazy, tak więc stawiam tymczasowe zabezpieczenia, likwiduję je jak roślinka podrośnie, a one się znów przyzwyczają, ze tam nie wolnonie mam za dużo zdjęć, ale cosik pstryknęłam
pierwsze wschody, już jest ich więcej i dużo większe, bo to zdjęcie z przed dwóch dni
tu roślinki mateczne, pobrane jesienią
a tu pierwsze sadzoneczki
i begonie, a parapety znów pełne
, choć co roku mówię, że to ostatni raz, to chyba tak mi już zostanie do końca
i coś kwitnącego
, i u mnie już miejsca brakuje, na szczęście obiecują ciepło, to część wyniosę niebawem do namiotu, bo ciągle następne nasiona w kolejce czekają, a piesio jak się ma? 
pogłaskaj go ode mnie i Soni 
Ilona no błagam Cię !!! Ja mam ukwiecone rabatki. Gdzie ja jestem, w jakimś raju chyba, cudny ogród, cuuudny, zemdlałam, choć tego nie widziałaś i jeszcze dwa Lesie wygrzewają się na tarasie z kamienia, no pięknie, i te budowle i kręte ścieżki, nic już nie piszę i wracam oglądać, ale musiałam się wpisać, żeby już było, że będę już zawsze gościem w Twoim czarującym ogrodzie, który jak widać na zdjęciach, dobrze służy nie tylko Tobie ale i wszystkim swoim domownikom - brak słów, orografii zapomniałam 
. Też chcę taki mieć 
!!! Widzę, że nasionka już wykiełkowały, oj będzie się działo 
.
