

Wśród wszystkich gatunków skrzypów występujących w Polsce, jedynie skrzyp polny ma właściwości lecznicze i nie należy go pomylić ze skrzypem błotnym (Equisetum palustre), występującym również na mokrych łąkach i nad brzegami wód, który jest trujący.
Surowcem zielarskim są zbierane latem zielone pędy skrzypu bez dolnej brunatnej części. Ziele zawiera flawonoidy, saponiny, kwasy organiczne, fitosterol, alkaloidy i bardzo dużo soli mineralnych a zwłaszcza rozpuszczalnej w wodzie krzemionki. Wyciągi ze skrzypu działają ściągająco i przeciwbakteryjnie a zawarte w nich flawonoidy działają odtruwająco, uszczelniają ściany naczyń krwionośnych i zmniejszają napięcie mięśni gładkich dróg moczowych i żółciowych. Szczególnie ważne działanie lecznicze posiada zawarta w skrzypie krzemionka gdyż utrzymuje elastyczność naczyń krwionośnych, tkanki łącznej, błon śluzowych i naskórka, zapobiega powstawaniu zmian miażdżycowych a w moczu tworzy koloidy hamujące krystalizację związków mineralnych. Dlatego ziele skrzypu stosuje się w leczeniu chorób dróg moczowych, przy kamicy, krwawieniach wewnętrznych, po biegunkach, przy nadmiernych krwawieniach miesiączkowych, w celu poprawy przemiany materii, poprawy elastyczności skóry oraz zachowania zdrowych paznokci i włosów.
Zewnętrznie stosuje się odwary ze skrzypu do płukania jamy ustnej, okładów przy chorobach skóry, myciu głowy i kąpieli stóp w celu likwidacji nadmiernego poceniu się. Po długotrwałym wewnętrznym stosowaniu skrzypu mogą występować objawy niedoboru witaminy B1 z powodu zawartej w nim antywitaminy B1.

POLNY

BAGIENNY Skrzyp bagienny dorasta do wysokości (30) 50 ? 150 cm, szerokości 0,2-1,2 cm. Dęta, zielona, gładka, biało prążkowana, słabo rozgałęziona, z 10-30 płaskimi żeberkami. Kanał powietrzny zajmuje min. 4/5 średnicy łodygi.