Zdjęcia ze specjalną dedykacją dla Henryka:
Agnieszko,dopiero teraz,po dwóch tygodniach od dedykacji i ujrzeniu tego co straciłem, na tyle udało mi się opanować żal i wzruszenie,żeby podziękować Ci za te fotki.Jak pomyślę jeszcze,że i mój mógłby już kwitnąć...achPamiętam rozpacz Henryka i wcale się nie dziwię, że to dla niego, ale podroczyć się mogę
A zrozpaczony byłem autentycznie /Lucynko/.Wściekły i smutny,i nie wiem co bardziej.Dopiero gdy go straciłem,dostrzegłem ile uczuć włożyłem w te dwa listki i dwa korzonki
.A tak poważnie,to strasznie mi wstyd,że dopiero dzisiaj zauważyłem Twoją dedykację,przecież byłem tu kilka razy,podziwiałem Twoje piękne kwiaty.I to jest chyba przyczyna:Twoje kwitnienia tak przykuwają wzrok,że nie dostrzega się w tekście nawet swojego imienia, nawet gdy jest wytłuszczone.
A Wy,zazdrośnice,mogłyście jakoś /
/ zwrócić mi uwagę,że popełniłem gafę.Koleżanki! 
Agnieszko,czy przyjmiesz moje przeprosiny?
anty an face.
wybacz, że u Ciebie prowadzę '' dyskusję '' z naszym kochanym łobuzem 
Dobrze, że to słabość odwzajemniona!
U Ciebie to normalne, a ja ciągle na to czekam 
u mnie tak ponuro...brrr że tylko 
[mam nadzieję, że nie zostanę ocenzurowana za to słówko ;) ]
