Udało mi się dziś za to zrobić pierwsze nierozmazane zdjęcie cebulicy. To już coś. Aby to osiągnąć musiałam:
a) przesadzić ją
b) położyć się na ziemi i zaliczyć kilka nieudanych podejść
c) poprosić ją ładnie, żeby się nie ruszała, bo przy najmniejszym powiewie zaczynała tańcować.
W końcu wyszło! Tylko jakoś z tego wszystkiego zrobiło mi się zimno w stopy. Zorientowałam się, że moczę je w stawie
Czego się nie robi, żeby Was (i siebie też:) zadowolić...
-- 11 kwi 2012, o 19:50 --
Stokroteczko, właśnie te ligustry chyba były najgorsze... Co prawda najcięższą robotę wykonał Tata, ja bardziej "asystowałam"
i latałam z kubłami wody. Więc niby nie miałam czym się zmęczyć. To chyba ta monotonia tak mi dała popalić, wpadliśmy w trans prawie. A i tak krzaczków nie wystarczyło. Będzie dogrywka
Głód głodem, ale to już jest nieumiarkowanie w jedzeniu! Te na szczęście wypasały się po drugiej stronie lasu (chociaż cóż to dla nich taka odległość)... W tym roku pożarta została tylko moja turzyca buchanana i to chyba przez zająca - wnioskuję po bobkach, które z lenistwa poobiedniego chyba zostawił tuż obok. I to by było na tyle. Ale kopytka odciśnięte w błocie odnajduję za każdym razem, kiedy tam jestem 
No ale mniejsza z tym... Następnym razem jak będziesz na Modraszkowej to cyknij więcej fotek, bo chcemy sie napatrzeć 
Krokuski piękne 
. 
.
. Pamiętam, jak teść robił ogrodzenie i nasadzał, nasadzał, nasadzał. Ciągle mu było mało i szykował nowe sadzonki. To było, jak niekończąca się opowieść. Podrapane ręce, szczykanie w plecach... ach, mieć ogród, to bardzo ciężka praca.
I że Wy to jeszcze wytrzymujecie 
