Ogród Madzi - część 4

[jolifleur]

Witaj Madziu, podczytałam o czym z LOKI pisałaś
Płynąć z prądem to trudna sprawa. Czytam i zgłębiam te tematy i niby w teorii wszystko wiem ale zastosować to w praktyce to już całkiem inna bajka Niby wiem że trzeba płynąć a i tak się szarpię pod prąd. Właśnie mam taki ciężki czas i przez to ZERO czasu dla siebie. Ale cały czas pracuję nad swoim wnętrzem ;) Może wreszcie coś z tego będzie ;)
Na razie zazdroszczę Tobie osiągnięcia takiego poziomu

[Madziagos]

Loki,
myślę, że pomiędzy utknięciem a utonięciem w określonych książkach jest różnica.
Chyba jednak wolę w nich tonąć
Właśnie zakupiłam ,,Sydonię" Cherezińskiej.
Niestety, musi poczekać w kolejce do czasu aż poradzę sobie z kilkunastoma innymi książkami.
Udało mi się zrobić zdjęcia zimowego ogrodu, chyba ostatnie takie w tym sezonie.



Ewo,
pomiędzy ,,płynięciem z prądem" a ,,płynięciem" jest zasadnicza różnica.
Pierwsze pojęcie bardziej pasuje do zachowań oportunistycznych, drugie jest przejawem pragmatyzmu.
Nie można więc tych pojęć utożsamiać ze sobą.
Absolutnie nie chcę, abyś źle mnie zrozumiała, nie mam też zamiaru Ciebie, ani nikogo innego pouczać, ale moim zdaniem moment, w którym przestajemy mieć czas dla siebie oznacza, ze należy zrewidować i zmienić różne sprawy zanim one zmienią nas.

[Locutus]

@ Madziagos – ano jest różnica, stąd też i moje wahanie… Pierwszy tom („Saga Sigrun”) mnie naprawdę znudził i rozczarował… Ale jako że to Cherezińska, jako że inne jej powieści (chociażby znakomity dyptyk „Harda” + „Królowa”) czytałem i uwielbiam, stwierdziłem, że może spróbuję cyklowi dać jeszcze jedną szansę, zwłaszcza że to był w zasadzie debiut literacki autorki (wcześniej popełniła tylko dwie biografie, jedną we współpracy z osobą, której biografia dotyczyła, drugą na podstawie pamiętników delikwenta)… No i drugi tom („Ja jestem Halderd”) już o wiele bardziej mi przypadł do gustu, choć też jeszcze widać, że autorka dopiero się rozkręca. Dzisiaj pewnie zabiorę się za trzeci („Pasja według Einara”) i mam nadzieję, że będę czytał go już z zapartym tchem, niczym „Hardą” czy „Grę w kości”. Bajdełejem – najnowsza powieść Cherezińskiej o pomorskiej wiedźmie też już u mnie jest i też czeka w kolejce innych książek na swoją kolej.

A czas wolny to dla mnie święta rzecz i bardzo mocno dbam o to, żeby mi go czasem coś nie zeżarło.

Pozdrawiam serdecznie!
LOKI

[Florian Silesia]

Piękne oczary! Podziwiam i podpatruję, czego u mnie brak.

[jolifleur]

"... moim zdaniem moment, w którym przestajemy mieć czas dla siebie oznacza, ze należy zrewidować i zmienić różne sprawy zanim one zmienią nas."

Masz rację ale czasem w życiu tak się dzieje, że pomimo to, że starasz się zawracać rzekę życia i płynąć wg własnego uznania to cały Twój świat tak się układa, że Twoje wysiłki spełzają na niczym. Właśnie jestem w takim momencie. Doszłam do wniosku, że to jakaś lekcja, którą muszę przerobić i nie da się tego uniknąć, więc pokornie się z tym pogodziłam i przestałam się "stawia" ;) Niedługo znowu zaświeci słońce i będzie lepiej
Buziaki.

[Madziagos]

Na początek się pochwalę.
Przybyło mi:)




Loki,
czytałeś może którąś z powieści Gortnera?
Czas wolny, czyli czas dla siebie to również dla mnie świętość.
Zasada ta sprawdza się zwłaszcza w momentach krytycznych.
Bez względu na to co się wokół dzieje trzeba stawiać granice i tworzyć strefę buforową pomiędzy obowiązkami, powinnościami a sobą samym.
Najlepsze jest to, ze działając w taki sposób okazuje się, że ta cała reszta nie jest aż tak absorbująca jakby mogło się wydawać.
Wystarczy się zdystansować.




Florian,
w tym roku oczary dopiero rozwijają kwiaty.
Późno, ale druga połowa lutego i właściwie jak dotąd cały marzec upłynęły w dużej mierze pod znakiem całodobowego mrozu.
Kwiaty oczaru są odporne na mróz, ale krzew ten potrzebuje nieco ciepła w dzień aby zakwitnąć.




Ewo,
nie wiem, co się dzieje, nie moja sprawa zresztą.
Jednak ja stoję na stanowisku, że nie należy zachowywać się biernie w żadnej sytuacji.
Ktoś, kto nie walczy często staje się w oczach innych przedmiotem, z którym można zrobić wszystko i wykorzystać w dowolny sposób.
Wielu ludzi skrywa sobie na prawdę ciemne oblicze, które ujawnia się, kiedy na to pozwolimy.

Nieprzewidziane, losowe sytuacje nieraz potrafią wywrócić życie do góry nogami, to prawda.
Czasem rzeczywiście nie pozostaje nic innego, jak coś takiego wziąć na klatę, ale to też nie znaczy, żeby pozwolić aby sprawy toczyły się wyłącznie własnym torem ponieważ można dać się stłamsić na amen.

[Locutus]

Gratuluję źrebca! W kwestii czasu wolnego – czytając to, co piszesz, mam ochotę klaskać dłońmi o uda* i pokrzykiwać „tak, tak, zaiste tak”. Wyznaję kropka w kropkę te same zasady co Ty. Miałem kiedyś magistranta pracoholika, który zamęczał mnie pytaniami zawodowymi w weekendy czy późnymi wieczorami i długo nie potrafił zrozumieć dlaczego mnie tym irytuje… W końcu udało mi się go wytresować (i dobrze, bo ciągle jest u nas w zespole, teraz już jako doktorant – tyle że już nie mój, bo habilitacji nie mam).

Wracając do Cherezińskiej i jej Północnej Drogi – moje nadzieje się spełniły. Trzeci tom, „Pasja według Einara” wciągnął mnie jak bagno, nie mogłem się od niego oderwać, to już była ta Cherezińska, którą znam i uwielbiam, a czwarty i ostatni, „Trzy młode pieśni”, który właśnie czytam, jest równie dobry co trzeci. Dobrze, że nie odłożyłem lektury na półkę po pierwszym tomie, który przyprawiał mnie o lekkie nudności.

Pozdrawiam!
LOKI

* - napisałem „udami o dłonie” i musiałem poprawiać. Strajk na kolei, który sprawił, że cały tydzień wstawałem o 4:30 rano (nad ranem?) i spałem po sześć (lub mniej) godzin na dobę dał mi ostry wycisk. W robocie też już narobiłem głupot przez to przemęczenie.

[Lisica]

Cześć Madziu!

Cudny mały konik!
A kto jest matką tego źrebięcia?

W kwestii podejścia do życia masz rację. Twoje podejście jest tak racjonalne, że dla ludzi bardziej emocjonalnych / sentymentalnych jest trudne do wykonania, nieraz wręcz niewykonalne.
Ale o odpowiedzialności za własny los warto przypominać.
Pozdrawiam przedwiosennie!

[Madziagos]

Loki,
proszę mi tu nie używać brzydkiego słowa na h... bo Cię zbanuję

Źrebiec żywotny jak się patrzy, dzięki za gratulacje.
Dziś skopał kobyłę, bo zamiast mu cycka nadstawiać była bardzo zajęta własnym żarciem.
Ja za to wywaliłam od nich dosłownie furę gnoju, nie mogę się doczekać kiedy całe to towarzystwo wyląduje całodobowo na łące.
Oj, jeszcze z miesiąc...



Lisico,
mamą konika jest Daga, kasztanka, są razem na zdjęciu.

W kwestiach życiowych powiem tak:
najlepiej stać nogami twardo na ziemi, jak drzewo zapuszcza w niej korzenie, tak my powinniśmy się zakotwiczyć w ziemi twardo i czerpać z jej zasobów.
Natomiast głowę dobrze skierować w stronę słońca i nieba, tak jak drzewo kieruje tam koronę. Dzięki temu można pójść tam, gdzie się ma ochotę i sięgnąć po to, czego się pragnie.
No bo właściwie czemu by nie?

[Locutus]

Uśmiałem się! Twoja reakcja przypomina mi reakcję kolegi z zespołu, jak go regularnie z premedytacją podpytuję kiedy wreszcie będzie jego obrona rozprawy habilitacyjnej.

Konik słodki… Ja tam wielkim fanem nie jestem, ale moja żona zawsze od dzieciństwa o koniach marzyła i pozostało to marzeniem niespełnionym…

Pozdrawiam serdecznie!
LOKI

[jolifleur]

Wszystko co małe jest takie słodkie No może trochę przesadziłam ale większość A konik do nich należy. Ma już imię?

[pelagia72]

Madziu
Nieustająco podziwiam Cię za ''zdrowe'' podejście do życia
Konik jest cudny ,pokaż go jeszcze.
Też jestem ciekawa ,jak się wabi.
Tylko nie ładnie się zachował w stosunku do klaczy /jak można wierzgać w mamusię/

[Madziagos]

Loki,
ja po prostu jestem za zniesieniem tego przykrego obowiązku.
Miało już tego nie być wcale, ale jednak jest, chociaż niby nie obowiązkowe.
Ostatecznie wszyscy i tak ostatecznie pożądają tego jak g... na Giewoncie.

Myślę, że Twoja Żona fajnie by wyglądała z łukiem na koniu
Może się jeszcze marzenie spełni, tego jej życzę.




Ewo,
imię musi być na D, muszę jeszcze pomyśleć.



Agnieszko,
na imię jeszcze trzeba poczekać.
Mam pewien pomysł, ale musi jeszcze dojrzeć.
Konik lepiej niech sobie kopie swoją mamusię, niż mnie.

[Locutus]

Fakt, że z habilitacją różnie to bywa w różnych krajach… w Polsce jest, w Niemczech jest, w Austrii jest, we Francji jest… A w Wielkiej Brytanii, Irlandii czy Stanach Zjednoczonych nie ma… I zawsze potem są filozoficzne niemal rozważania jak np. na recenzenta rozprawy doktorskiej chce się wziąć profesora z UK… No bo jest formalny wymóg, by recenzent był habilitowany, a w UK takich cudów jak habilitacja nie ma (sam miałem takie dylematy, jak miałem się bronić, bo jeden z moich recenzentów był z uniwersytetu Warwick, dla niepoznaki znajdującego się wcale nie w Warwick, a w Coventry, której to subtelności nigdy nie pojąłem).

Swoją drogą i tak w Polsce się procedury uprościły z tego, co słyszałem. We Francji ciągle się pisze rozprawę habilitacyjną a potem jej broni.

Łucznictwo konne byłoby spełnieniem marzeń dla mojej żony, fakt… Ale obawiam się że takie cuda to dopiero na emeryturze jeśli zdrowie pozwoli…

Pozdrawiam!
LOKI

[Madziagos]

Loki,
przez chwilę procedury były uproszczone, ale kolokwium habilitacyjne wcale nie zniknęło do końca, a niebawem wraca z podwójną mocą
Do tego wymyślono organ zwany Rada Doskonałości Naukowej i totalną punktozę, więc nie powiedziałabym żeby było fajnie
Na szczęście są jeszcze inne rzeczy na świecie