Topola ontaryjska zwana również włochatą (
Populus x
jackii Sarg., syn.
P. candicans Ait.,
P. balsamifera var. subcordata Hyl.) to kolejna topola z sekcji
Tacamahaca Spach, spotykana znacznie częściej niż
P. maximowiczii czy
P. koreana, jednak warta uwagi, ze względu na szybkość wzrostu, ładnych kształtnych liści, czy też cytrynowego przebarwiania się liści jesienią.
Sprowadzona do Europy w 1772 roku do Anglii z Ameryki Północnej, a jeśli chodzi o rozpowszechnianie tego gatunku w Polsce najprawdopodobniej nastąpiło to w okresie przybycia tej topoli do Anglii, jednak z różnych źródeł dowiemy się, że do Polski została sprowadzona do Arboretum Kórnickiego w 1925 roku ze szkółek pod Berlinem L. Spaetha, więc brak dokładnej historii dystrybucji
P. x jackii od roku 1772 do 1925. Topola ta rośnie w wysokie drzewa (15-20m), posiadając sztywne gałęzie tworzące luźną koronę. Długopędy graniaste, zimą kasztanowobrązowe, w okresie wegetacji wyraźnie owłosione, pąki oblepione substancją balsamiczną. Liście długości 12-16 cm, szerokosercowate, krótko zaostrzone, brzegiem orzęsione o owłosionym ogonku liściowym.
Topola ontaryjska znana jest tylko w żeńskich egzemplarzach.
Niezwykłością w tym gatunku może być odmiana topoli ontaryjskiej 'Aurora' (
Populus x jackii 'Aurora'), znaleziona jako sport na
P. x jackii jesienią w 1920 roku przez Ira Garland'a Treseder'a w ogrodzie w North Devon w Anglii. Na długo zapomniana ze względu na II wojnę światową, jednak w 1954 roku powróciła otrzymując nagrodę na pokazach Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego (RHS). Od tamtej pory chętnie sadzona w Wielkiej Brytanii oraz Europie zachodniej, w Polsce brak danych kiedy zawitała i nawet obecnie jej okazy spotykane są niezwykle rzadko, spowodowane to jest najprawdopodobniej dostępnością tej odmiany w Polsce.
Cechy morfologiczne liści nie są zbytnio inne niż w przypadku
P. x jackii, jednak jedna z tych cech decyduje o wyjątkowości tej topoli, mianowicie wybarwiające się liście na długopędach, przybierające różnowzorzyste, najczęściej marmurkowe zabarwienie w kolorach bieli i różu. Przycinanie tej odmiany wzmaga wzrost długopędów, co powoduje lepsze doznania wizualne, jednak pozostawiona jako naturalna forma również będzie zdobić, lecz ozdoba z kolorowych liści może trwać krócej. Warto wspomnieć, że efekt różowo - białych przebarwień nie następuje od razu po wypuszczeniu pierwszych liści, a dopiero po wypuszczeniu długopędów.
Jedna z najpiękniejszych odmian topoli, nazwana na cześć rzymskiej bogini świtu Aurory.
Zdjęcie poniżej przedstawia liście z długopędów odroślowych.
Dokładnie tak napisał poprzedni zarządca lasu w 2005 r. "... topolowy drzewostan przedplonowy, posadzony w celu stworzenia środowiska leśnego na gruntach porolnych, jest planowany do usunięcia w okresie 10-15 lat w 2 obiegach cięć". Tak się stało w 2017 r. mniejsza o szczegóły. Oczom naszym po usunięciu topoli ukazał się raczej pustawy "plac", na którym stały pojedyncze rachityczne dęby, dość krzepkie klony i jesiony. Tam też posadzono od razu te 300 szt. sadzonek buka. Może uda mi się za życia zobaczyć tu bukowy młody las 
