Fosfor - to nie tak prosto. Wzrost rośliny limitowany jest tym czego akurat jej brakuje. Minimum Liebiga
A glebę pod rośliny przygotowuje się przed sadzeniem - i akurat fosforu dotyczy to szczególnie. Bez fosforu oczywiście korzenie nie urosną. Przed sadzeniem, powtarzam. Podlewanie fosforem od razu pewnie też pomoże, bo później juz po ptokach...
Konkretniej, a co:
Fosfor akurat jest trwały w glebie i występuje w skałach macierzystych z których powstają, w naturze go nie brak; tylko na wypłukiwanych wodą piaskach jest kłopot. Natomiast na gruntach rolnych owszem, braki są. Nawet nie z powodu jego wyczerpania, zabrania z plonem, co w efekcie zniszczenia gleby wskutek uprawy. Albo też nadmiernego sypania azotu, czy zabicia mikroorganizmów chemią.
Ja tam nie jestem od "nauk rolnych" ale np. na łąkach kośnych często właśnie fosfor jest tym brakujacym 'czynnikiem minimum' - wystarczy trochę posypać i wszystko rusza że hej... nic innego nie trzeba, czyli znaczy się reszta była. W naturalnym ekosystemie zwykle nie ma braków pokarmowych, ale łąka ma korzenie zbyt płytko, a fosfor trzeba wyciągać z głębsza...
A jest fosfor składnikiem tak wielu procesów w roślinie że jego brak hamuje wszystko, dosłownie. Ot choćby ATP (adenozyno-trójfosforan
) - przenośnik energii - bez niego nie ma mowy o wzroście czegokolwiek. Korzenie oczywiście nie produkują energii na miejscu, żyją z dostarczonej z góry - upraszczam lecz chyba nie trzeba bardziej tłumaczyć 
Jak wspomniałem fosfor jest w glebie zawsze, ale jest związany, np. z metalami - glin(a) i im kwaśniej tym bardziej się wiąże, przy pH 5 i mniej to już tragedia, a przy ponad 6,5-7 problemu z pobieraniem nie ma.
Zapomnijta wreszcie ludzie o tych wszystkich metkach z napisem "ziemia lekko kwaśna"
Optimum wynosi 7. Chyba że to borówki. Oczywiście musi też być woda! i to więcej nieco niż minimum potrzebne do przeżycia.
Dostępność fosforu zależy też od ilości próchnicy w glebie - i to w dzisiejszych czasach jest główna kwestia. Najlepiej byłoby dodawać nawóz fosforowy do kompostu (czy obornika) i dopiero do gleby, rośliny pobierają go z biokoloidów.
Fosfor wiąże się też z wapniem i nadmierne zwapnowanie czystym składnikiem CaO może zmniejszyć dostępność, dlatego radzę wapnować naturalną skałą - a ogródkowo jeszcze lepiej dać popiół z drewna, zawiera fosfor.
Gleby nawożone naturalnymi nawozami nie wykazują braków fosforu
A że wątek o profilaktyce - oto profilaktyczne przygotowanie gleby:
Przygotowanie stanowiska polega na wykonaniu zabiegów uprawowych, których celem, oprócz podniesienia jakości gleby, jest ograniczenie w przyszłości problemów ze zwalczaniem chwastów i chorób. Stąd też właściwie wykonana uprawa gleby ma na celu zapobiegać degradacji jej struktury oraz poprawiać zdolności sorpcyjne i stosunki wodne.
Po wykonaniu orki wysiewa się jednoroczne rośliny motylkowe, albo gorczycę lub rzepak. Rośliny te przyoruje się jako nawóz zielony. Warto nadmienić, że pól obsianych gorczycą unikają przez dłuższy czas nornice i myszy. Jeżeli gleba nie jest bardzo zachwaszczona, to przed założeniem sadu nawozi się ją obornikiem w dawce 40 t/ha. należy go niezwłocznie przyorać na głębokość około 30 cm. Po wykonaniu pełnej orki, poprzedzonej głęboszowaniem, jeśli to konieczne należy posiać rzepak ozimy. Wiosną po przyoraniu rzepaku trzeba wprowadzić do gleby odpowiednią ilość nawozów organicznych i mineralnych, a następnie posiać którąś z roślin strączkowych jako międzyplon. Po przyoraniu międzyplonu dobrze jest wysiać mieszankę żyta ozimego i wyki kosmatej (ozimej).
Wiosną następnego roku na glebach lżejszych oziminę można przemieszać z glebą za pomocą brony talerzowej, a na cięższych glebach trzeba ją przyorać. Po doprawieniu i wyrównaniu gleby stanowisko jest gotowe do wiosennego sadzenia drzew. Wybór roślin wysiewanych jako międzyplon uzależniony jest od stanu zachwaszczenia stanowiska, potrzeb wynikających z badania składu gleby i oceny jej struktury oraz możliwości wykorzystania funkcji i właściwości międzyplonu.
Głównym zadaniem międzyplonów jest: wiązanie azotu atmosferycznego i udostępnianie go roślinom następczym, zwiększenie zawartości substancji organicznej, spulchnianie podglebia i uruchamianie zawartych tam składników pokarmowych, ochrona gleby przed erozją wodną i wietrzną, zagłuszanie chwastów, zwiększenie aktywności biologicznej (pobudzanie rozwoju flory i fauny glebowej). Międzyplon to również kryjówka dla organizmów pożytecznych i pożytek pszczeli. Najwięcej azotu dostarczają glebie lucerna (do 180 kg/ha), seradela i łubin, a największą ilość zielonej masy: łubin, gorczyca i facelia (15 - 20 t/ha). Łubin, rzepak, rzodkiew oleista, facelia i wyka wytwarzają silnie rozwinięty i głęboki system korzeniowy i przyczyniają się do odtworzenia gruzełkowej struktury gleby, rozluźniając ją znacznie poniżej warstwy ornej.
Rośliny stosowane jako międzyplon wykazują także działanie fitosanitarne i allelopatyczne, to znaczy negatywnie oddziaływują na chwasty, przez hamowanie ich kiełkowania i wzrostu. Motylkowate i krzyżowe równie dobrze jak zboża (żyto, owies, pszenica) i facelia zagłuszają chwasty, a gorczyca biała i rzepak ozimy ograniczają problem nicieni i chronią przed plagą ślimaków.
A ludzie wierzą reklamom - że można żyzność i zdrowie w sklepie kupic i polać...
