Francja znana i nieznana - EDU

[abeille]

Wiesiu, aż przyjemnie popatrzeć na twoje fotki! Dla mnie to są piękne wspomnienia !

Gdy mieszkałam w Paryżu to starałam się chodzić jak najwięcej (no i sie przyznam ze forsy na metro było mi szkoda hihi) Zaczęłam od XIII tak jakby azjatycka dzielnica, ile ja się tej chińszczyzny najadłam hihi, następnie mieszkałam w IX tuz obok Pigalle dokładnie rue des Martyrs , ulica męczenników hmm też tak się czułam , później w XV dzielnica spokojna aż za spokojna, zabrakło zabrakło mi hałasu z IX hihi. To są piękne wspomnienia... ale się nostalgiczna zrobiłam fuj !!

A co z Chatelet ? Mieli robić jakieś wielkie remonty, zmienić na niby lepiej te okropne centrum handlowe, notabene największe targowisko dla zawodowców w całym regionie paryskim, w latach 60tych przeniesione poza Paryż.
Moze masz jakieś fotki? Tuz za nim centrum Pompidou też interesujące. Za każdym razem kiedy się zwalam do koleżanek musze tam pojsc.

Wiesiu, masz do Paryża blisko, tylko kamieniem rzucić , wklej fotki, opisz ładnie, fajnie będzie

Gosiu, to faktycznie miałaś szczęście mieszkać w egzotycznych paryskich dzielnicach. My mieszkaliśmy przez kilka lat w centrum Paryża ale w bardziej
spokojnej XVII dzielnicy niedaleko od Parku Monceau.
Bardzo miło wspominam ten okres ale później ceny i hałas miejski wygnały nas w podmiejskie regiony. Chatlet a dokładnie paryskie Hale tam gdzie jest teraz centrum
handlowe maja być przerabiane bo brzydko się starzeją. A to małe centrum handlowe w XV dzielnicy niestety nawet nie jest w remoncie tylko pozostawione samemu sobie
straszy pustkami. Szkoda bo dzielnica nad samą Sekwaną jest przecież ładna i niedaleko Wieży Eiffela. To jest właśnie XV dzielnica





W tej właśnie dzielnicy na wyspie łabędzi stoi statuła wolności a raczej jej miniaturka podarowana Paryżowi przez miasto New York





A niedaleko jest wieża Eiffla i plac Trocadero który bardzo lubię. Jest tam bardzo dużo turystów i najładniejszy widok na tą staruszkę Wieżę Eiffla





Jak tylko będę miała chwilkę czasu to spróbuję pojeździć troche do Paryża i porobić kilka fotek różnych fajnych miejsc znanych albo mniej znanych.

[gosia22]

Wiesiu fotki genialne i przy tym pogoda dopisała. Paryż ma ''to coś " w sobie co przyciąga miliony turystów i którym się znudzić nie idzie.

[fela]

Grażynko, do Paryża nie jest aż tak daleko, ale do Finistere (jak sama nazwa wskazuje) trochę jednak dalej. Może jednak kiedyś zdecydujesz się przyjechać?
Wiesiu, zwlaszczana podróż po Paryżu nieznanym, z jego czarujacymi zakątkami czekam z niecierpliwością.

[gosia22]

Kilka wrażeń z Dolnej Normandii dokładniej z departamentu Manche (50). W okolicach w których byłam są znane przede wszystkim przez desant w czasie II wojny światowej. Departament jest otoczony woda od strony zachodniej i północno - wschodniej.
Jednym z głównych miast jest Cherbourg, położony na północnym wybrzeżu półwyspu Cotentin. Duży port pasażerski i rybacki, wielkość portu pozwoliła by "Titanic" mógł zacumować. W Cherbourgu tez wybudowano pierwszy nuklearny statek podwodny 'Le Redoutable', obecnie atrakcja turystyczna.



Cherbourg





W 2008r. "Queen Mary 2" zawitała do portu, przyszły setki ludzi. Gdy statek odpłynął wszyscy klaskali.












Co jest bardzo interesujące na Normandzkiej wsi to tak zwane "bocage", czyli tereny w większości pastwiska otoczone drzewami. Cześć dolna jest często zbudowana z kamieni, później nasadzona ziemia i następnie drzewa.







Kilka km od miasta już pojawiają się stare domy z kamienia. Niestety we Francji nie ma chętnych do pracy na gospodarstwie, tak wiec po przejściu na emeryturę gospodarz często sprzedaje tereny pod budowę domów. Tak wiec piękny pejzaż zanika...














Cdn.....

[fela]

Własciwie to nie znam Normandii, a te opadające klify w piaszczyste plaże, pejzaże dzikie, gdzie nie widać żadnej ingerencji człowieka, pięknie odrestaurowane stare, solidne domy z łupkowymi dachami chroniącymi mieszkańców przed wichurami i zacinającym deszczem, wszystko to zachęca do odwiedzenia tej magicznej krainy. Tymczasem z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy. Sama odwiedzałam w tym regionie Mont-Saint-Michel i Rouen.

Rouen, największe miasto Normandii.
Wcale nie Paryż, ale właśnie Rouen było pierwszym miastem jakie odwiedziłam we Francji. To w tym mieście uwięziono, przesłuchiwano i wkońcu spalono Joannę d?Arc. Jest to też miasto Gustawa Flauberta. To tu, nad Sekwaną narodził się i rozwijał impresjonizm.

[gosia22]

Felu nawet nie sądziłam ze Rouen jest tak ślicznym miastem. Domy są piękne, uliczki bardzo malownicze. Większość miasta taka jest czy tylko może centrum?
Tak tylko dla ścisłości dodam ze Rouen znajduje się w regionie Górnej Normandii, w departamencie Seine-Maritime.

[abeille]

Gosiu, piekne zdjęcia z Normandii, choć Cherbourga nie lubię. Nie kojarzy mi się on z parasolkami z Cherbourga tak jak powinien się kojarzyć,
tylko z wyjazdami zawodowymi, które były bardzo nieciekawe i męczące. Ale na Twoich zdjęciach Gosiu, on ma wiecej uroku niż w moich wspomnieniach.
Półwysep Cotentin na którym się znajduje Cherbourg, jest bardzo dziką jeśli nie najdzikszą częścią Francji jaką udało mi się widzieć. Pastwiska i pola
poprzecinane wszechobecnymi kanałami i gdzie niegdzie małe laski dla odmiany, wszystko to spowite lekką październikową mgiełką to jest właśnie
krajobraz tego regionu który mi został w pamięci. Jest podobny trochę do naszych Żuław.
Felu, za to uwielbiam miasto Rouen, jego historyczny charakter i piękne zabytki, które udało Ci się ślicznie uchwycić na zdjęciach.

A ja wrócę do Paryża i jego jednej z piękniejszej dzielnic Montmartre. Jest to dzielnica która zachowała w największej chyba skali swój oryginalny wiejski charakter.
Za czasów rzymskich znajdowały się na wzgórzu Montmartre pogańskie świątynie na cześć boga Marsa. Jest to też miejsce egzekucji świętego Dionizego.
Tutaj też hiszpański żołnierz Ignacy de Loyola utworzył w 1535 roku zakon Jezuitów. Przez wiele wieków było tutaj opactwo, którego klasztor przerabiano
wielokrotnie a okoliczne ziemie były przeznaczone na uprawę winorośli. W tym czasie samo wzgórze było dość oddalone od właściwego Paryża i stanowiło
miejsce walk i obrony podczas wojen i Komuny Paryskiej. Na wzgórzu były wiejskie chaty kryte słomą, wiele źródeł krystalicznej wody i 50 wiatraków, z których
tylko nieliczne dotarły do dzisiejszych czasów.
Najbardziej znaną budowlą na wzgórzu Montmartre jest bazylika Sacre Coeur zbudowana w stylu rzymsko bizantyjskim z XIX wieku której styl nie zawsze wszystkim
się podobał.



Widok na Paryż spod stóp bazyliki Sacre Coeur





Zwiazany z działalnością artystyczną XIX i początków XX jest Place Tertre. Na Montmartre mieszkali albo tworzyli tacy malarze jak Renoir, Utrillo, Dufy czy też
przedstawiciele kubizmu, jak również Gauguin, Picasso, czy Modigliani.



Ze wgórza Montmartre można zejść do centrum miasta takimi oto bardzo znanymi schodami



Miłej wędrówki

[justi28]

Bardzo dziękuje założycielce tego wątku,jak również wszystkim współtworzącym za tą piękną sentymentalną podróż
Będę z utęsknieniem czekać na dalszą część, pozdrawiam Justi

[gosia22]

Justi cieszy mnie ze podoba ci się watek i jestem pewna ze możesz czekać na ciąg dalszy gdyż to nie koniec .

Abeille przyznam szczerze Cherbourg nie należy do pięknych miast, kompletnie zniszczone po II wojnie, odbudowane później w stylu.. wielkich bloków nie można powiedzieć ze jest atrakcyjne turystycznie. Jednak cale dzikie wybrzeże i wieś pozwala na ominięcie tego szczegółu.
Nawet Bretania nie ma takiego samego klimatu jak półwysep Cotentin hiihi, często rano jest mgła i mżawka ale można być pewnym ze po południu będzie piękna pogoda.

[fela]

Kiedy pierwszy raz odkrywałam Montmartre miałam wrażenie, że to Disneyland. Cały plac Tertre i okoliczne uliczki były tak wypełnione turystami, że trudno było dostrzec fasady domów. Zgiełk, gwar, butiki z banalnymi pamiątkami, seryjnie produkowane obrazy o wątpliwej wartości, ogródkowe kawiarenki wypełnione do ostatniego krzesła. Trudno zachwycać się takim Montmartrem. A jednak... Kiedy myślę o jego historii, a zwłaszcza o początku wieku XX, ogarnia mnie żal, że z tamtej epoki eksplodującej sztuką, tętniącej sielankowym życiem, swobodą nie pozostało wiele. To prawda nie ma ówczesnych ruder, brudnych zaułków, rynsztoków, czającej się nędzy i chorób, ale razem z nimi zniknęły też sady, ogrody, a wiejskie domy zamieniły się w rezydencje. Dziś nie ma tu praczek Degasa, sprośnych piosenek śpiewanych w gospodach, tancerek Toulouse-Lautreca, zadyminych kawiarni gdzie dyskutowano na temat teorii gry światła, jatki na rogu ulicy, szewca, nawołujących domokrążców. To zupełnie inny świat, ale zawsze gdy jestem na Montmartre przywołuję w myślach tamtą niezwykłą epokę.

Justi, to bardzo miłe, że znajdujesz przyjemność w odwiedzaniu naszego wątku. Cieszę się bardzo!

[justi28]

jestem i czytam z zapartym tchem

[gosia22]

Ciągnę watek o Normandii... Na obrzeżach Cherbourga znajduje się pałac zbudowany w okresie renesansu na miejscu dawnego zamku ze średniowiecza. Z tamtej epoki zachowal sie front budynku.
W latach 30 Cherbourg został właścicielem pałacu i 14 hektarowego parku, gdzie rocznie odwiedza go ponad 10 tysięcy ludzi.

























Na koniec typiczny talerz z owocami morza.



Normandia słynie z doskonałych ostryg. Smacznego

[abeille]

Gosiu, piękny ten park i zamek, nawet nie wiedziałam że taki istnieje. Może uda nam się kiedyś do niego wybrać?
a na ostrygi i inne owoce morza to aż mi ślinka pociekła na komputer
Felu, masz talent w piórze. Pięknie ujęłaś atmosferę Montmartru

[fela]

Gosiu, cały park jest imponujący, ale lamparcia grota...Niezwykle efektowna, znakomita, wręcz doskonała! Bardzo podoba mi się zdjęcie opuszczonego pałacu z jego pustymi, ciemnymi oknami i umierających kwiatów hortensji. Jednak zadbany, pełen życia ogród zupełnie przeczy opuszczeniu. Po takim cudownym spacerze ochotę mam nawet na ostrygi. No może jedną... Choć wygląda bardzo apetycznie!

Abeille, dzięki. Muszę się przyznać, że trochę czasu spędziłam w Paryżu, ale tak właściwie to go nie znam. Nawet fotografii niewiele mam z tego okresu. Liczę więc na to, że będziesz nam pokazywać jego zakątki i niekoniecznie te najbardziej znane.

[abeille]

Dzisiaj wycieczka się udała i to do tej Francji mniej znanej a dokładnie na paryskie przedmieścia do miasteczka Marly-le-Roi gdzie znajduje się
Pałacyk Monte Cristo. Jest mało znany i jeszcze mniej odwiedzany przez turystów, z daleka od paryskich oklepanych szlaków. Ale jest
równie warty odwiedzenia. Dowiedziałam się tam wielu rzeczy których dotąd nie znałam o życiu Aleksandra Dumas, autora słynnej
powieści o ksieciu Monte Cristo bo to on zbudował ten pałacyk, a raczej dwa pałacyki w dużym parku na skarpie spadajacej do Sekwany.
Aleksander Dumas był wnukiem markiza który posiadał ogromne plantacje na wyspie San Domingo i jego niewolnicy. Jego babka została
uwolniona z niewolnictwa i jego dziadek markiz z nią się ożenił. Ich syn był znanym generałem w armi napoleońskiej ale rodzina zbiedniała
i przeniosła się na stałe do metropolii Francji.
Aleksander Dumas był bardzo popularnym autorem i za życia dorobił się majątku za który kupił ziemię na dalekim paryskim przedmieściu i
takie zamówienie złożył u architekta:

"Proszę Pana, proszę założyć tutaj ogród w stylu angielskim po środku którego życzę sobie Pałacyk Renesansowy a naprzeciw pawilon
gotycki otoczony wodą"

Architekt dzielnie się wykazał i wybudował oba pałace jeden na wprost drugiego. Teren nie jest zbyt duży, wiec są to raczej miniaturki pałaców
i nadawały by się jako dekoracja do Parku Walta Disneya. Wyglada to niesamowicie. Główny Pałac Chateau Monte Cristo służył do
przyjmowania gości i hucznych zabaw i przyjęć. Drzwi nigdy się tu nie zamykały bo i właściciel prowadził światowe huczne życie.





Drugi pałacyk, ten gotycki, nazwany Chateau d'If słyżył mu do odizolowania się od gości i pisania powieści.



Tak jak sobie życzył pisarz ten pałacyk był cały otoczony wodą





Jego biuro było na wprost Pałacu Monte Cristo a na murze pałacyku są uwiecznione 88 tytuły wszystkich jego utworów.





Jest nawet budka psia



Aleksander Dumas taki miał widok ze swojego biura na Pałac Monte Cristo



a od strony głównego pałacu widok na Chateau d'If był równie uroczy



Jak się tam przebywa to ma się wrażenie że weszło się do zrealizowanego snu Aleksandra Dumas, jago spełnionego marzenia.
Wszystko jest na malutką skalę ale wszystko jest tak jak marzył, i nawet park jest romantyczny do woli, pełen kaskad, grot i strumyków









Nie wiem jak Wy ale ja wyszłam stamtąd oczarowana postacią Aleksandra Dumas i jego nieprzeciętnej wyobraźni.