Żona oporna nie była, ale to ja mam większego hopla i tak zostało, a grządki już dawno zamieniły się w coś więcej. 
Ja "poraziłam" moją mamę i siostrę. Wymagało to jednak trochę czasu. Od dziecka marzyłam o kawałku ziemii, zainspirowana wakacjami na wsi u rodziny. Jakieś 15 lat temu marzenie się spełniło w postaci nabytej działki. ), a i tak wyrastają do 1,5-2 m w sezonie. Do rekordzistów nalezy Charles Austin i Graham Thomas, które dorastają nawet do 2,5 m. 
tomgroch pisze: Jedyną wadą odmian angielskich jest to, że nie nadają się do cięcia. Strasznie szybko więdną w wazonie
pozdrawiam
Było nawet takie lato, podczas którego tylko raz można było wieczorem wyjść do ogrodu bez polaru brr. Znoszą deszczową pogodę i wilgoć w powietrzu dużo lepiej niż wielkokwiatowe, którym namiętnie gniją pąki - no chyba że mam czas je obierać z zewnętrznych sklejonych płatków. Pod tym względem najgorsze są chyba Nicol, Pascali, Akito, Chopin, Dufraus (nie jestem pewny pisowni), Monica, Gold Monica, Landora, Berolina itd. Ja wielkokwiatowych unikam, mam chyba 4 (w tym jedna nie moja, mamy;)). Austinom pąki raczej nie gniją, no chyba że pada długo, natomiast po deszczu momentalnie opadają płatki - po prostu te kwiaty są mniej trwałe.tomgroch pisze:
Marto u nas deszcz angielskim nie szkodzi
To ja się bardzo cieszę że jest to możliwe! Masz może jakieś foteczki tych krzaczorów w całości?! plisss 
