Już definitywnie pożegnałam się z działką. Niestety cudna jesień już sobie poszła, zrobiło się zimno i wietrznie. Jeszcze tylko kiedyś pojadę okryć róże, ale to jeszcze chyba nieprędko. Przynajmniej w prognozach jeszcze nie widać ujemnych temperatur 
Ostatnia zima nie była dla hortensji dębolistnej zbytnio łaskawa. Mocno dostała w kość, zmarzła, straciła bardzo dużo gałęzi. Nie kwitła zupełnie, przez cały sezon nadrabiała straty. Ale jesienią postanowiła zabłysnąć i pokazać, że znowu stała się pięknym łabędziem. Mam jednak co do niej mieszane uczucia. Jest ogromna i zaczyna mi to przeszkadzać. Zajmuje coraz więcej, tak dla mnie cennego miejsca. Mam ochotę wymienić ją na młodszy model, ale jeszcze się waham. Trochę mi jej szkoda, jednak jest ze mną od tylu lat, że czuję do niej sentyment. Przez zimę rozejrzę się w odmianach i może na wiosnę coś postanowię. Jak nie na tę, to na inną wiosnę
Asiu, Na widoki trzeba będzie dłużej poczekać. W lesie jest mokro i nie dla mnie już taka pogoda na wyprawy za miasto, ale z roweru jeszcze nie zsiadam. Będę biła swój osobisty rekord, chociaż chyba powinnam napisać, że ustanawiam rekord nie do pobicia
Jakoś nie chce mi się wierzyć, żeby jeszcze raz trafił mi się taki długi sezon.Marysiu, ja już się czuję rozpieszczona, a mimo to z niezadowoleniem przyjmuję zmianę pogody
Ciągle czuję niedosyt, szczególnie rowerowych wycieczek. Zaliczyłam w tym roku tyle kilometrów, że aż sama z niedowierzaniem patrzę na licznik
Do lasu już co prawda nie jeżdżę, muszę odłożyć takie wyprawy do wiosny, ale na rower ciągle wskakuję i pędzę do pracy i do miasta, i wszędzie tam, gdzie się chcę dostać. I będę tak jeździć, dopóki deszcze nie zmuszą mnie do zmiany środka lokomocji. Ostatnio eM zażartował, że ma już dla mnie upatrzone zimowe opony i łańcuchy na koła
Jeszcze rok temu nie przyszłoby mi do głowy, że przy takiej pogodzie będę jeździć rowerem i to na dodatek po ciemku. Do tej pory musiałam mieć cieplutko i słonecznie, a teraz tylko zmieniłam przednie światło na mocniejsze i jadę dalej.Na różę liczę, bo różane rogaliki bardzo nam zasmakowały. A muszę chociaż troszkę zostawić ich na pączki-to dopiero będzie uczta dla zmysłów.
Beatko, bo ja mam taką buzię, że taki wielki rogalik, to dla mnie żadne wyzwanie
Płatki możesz utrzeć blenderem, makutra to już relikt minionej epoki. Ale jeśli chciałabyś jednak sama, to tylko szepnij- makutrę jeszcze mam
Zebriniusowi zapału wystarczy na pewno tylko na ten sezon, w następnym już nie będzie o niczym pamiętał i znowu będę tylko wspominać ile miał miotełek i kiedy
Lucynko, to nawet nie były moje opory. Właściwie to raczej nie wierzyłam, że pogoda jeszcze pozwoli na takie wyprawy. Ale i zauważyłam, że ludzie na działkę przyjeżdżają dużo później, to i ja tak przyjechałam. Co prawda bardzo mi się wtedy skraca dzień, na działce jestem króciutko, ale zawsze lepiej pobyć tam chociaż ze dwie godziny, niż nic. Szkoda, że nie mogłam do końca wykorzystać fajnej pogody, jaka była mi dana, ale przecież wiadomo, że nie zawsze w życiu jest niedziela
Jednak ani myślę narzekać. Nie pamiętam abym kiedykolwiek pieliła działeczkę w listopadzie, a w tym roku mi się to przydarzyło I chociaż za pieleniem nie przepadam, to taka czynność w listopadzie sprawiła mi przyjemność. A może to już pesel mi namieszał?O zimie ani jeszcze myślę, nie chcę jej i już. Nie lubię jej i to się nigdy nie zmieni. Mogę sobie zdawać sprawę, że jest potrzebna, ale tęsknić za nią będę
Dorotko, to w takim razie, razem z wiosną, pakuj siodło na jego grzbiet i przyjeżdżaj do mnie. Będziemy razem szaleć po leśnych ścieżkach
Jednak te eskapady musimy odłożyć do wiosny, takiej słonecznej i soczystej, bo pogoda już się zbiesiła i nawet ja muszę to zauważyć.Nigdy nie miałam aż tak dużo płatków, żeby mieć dość ich tarcia w makutrze. A teraz w razie wysypu, wykorzystam Twoją radę
Kokony zaczęłam właśnie wyciągać i już widzę, że zajmie mi to sporo czasu
Małgosiu, nie tylko moje dzieci są łasuchami, ale i ja uwielbiam wszelkie słodkości, dlatego musiałam nauczyć się piec ciasta. I chociaż przyszło mi to z łatwością, to mistrzem cukiernictwa na pewno nie jestem. Nie bawię się w ozdóbki, ale jak trzeba, to i ozdobić potrafię, nie są to jednak jakieś wyczyny artystyczne. Na pewno swojemu dziecku też dogadzasz, ale w inny sposób. I tak właśnie powinno być
Dzieci zawsze będą dziećmi, nawet jak już im skronie pokryje siwizna. Mój student studiuje na miejscu, to jeszcze nim mogę się nacieszyć. Tylko starszy wyfrunął, zresztą była już na to najwyższa pora, i mieszka w Holandii.
Ewelinko, oj warto było, naprawdę
Czasami miałam ochotę wypluć płuca, ale potem otwierałam szeroko oczy i chłonęłam widoki. Za chwilę znowu wszystko było 
i mogłam jechać dalej. W następnym roku na pewno poświęcę wycieczkom więcej czasu, ale bez przesady. Może kiedyś zmienią mi się proporcje, ale jak na razie, to jednak na działeczkę poszusuję częściej
Słomiane chochoły robiłam po raz pierwszy. I właśnie obawiałam się tego sypania, ale poradziłam sobie w ten sposób, że każdego takiego chochoła zawijałam właśnie w włókninę. Na wiosnę, przy ich ściąganiu zostało trochę bałaganu, bo nie dało się usunąć całej słomy, ale z czasem się jej pozbyłam. Większym problemem były nasiona, które się z niej wysypały. Bałam się , że przy różach powstanie chwastowisko, ale nie było tak źle. Część wypieliłam, a to co ominęłam, stanowiło nawet akcent ozdobny w postaci kłosów zbóż
W moim rejonie hortensje ogrodowe nie sprawdzają się z powodu niskich temperatur i wiosennych przymrozków. Dlatego dałam sobie z nimi spokój, chociaż jak już chyba pisałam, mam teraz na balkonie jedną, która miała być cud-miód, a okazała się przeciętna, ale ta może się okazać, że będzie kwitła na jednorocznych pędach, a przynajmniej jest o to podejrzana
Tej dam w takim razie szansę, bo ma duże kwiaty, a może w gruncie dodatkowo okaże się pięknością?Rower jeszcze trzymam na widoku, ale chyba już przyjdzie pora mi się z nim pożegnać. Zimno się zrobiło niemożebnie, wieje lodowatym wiatrem, a na dodatek co i rusz zacina deszczem. Jeździłam do ostatniej chwili i gdyby nie choróbsko, które sprzedał mi Filip, to pewnie jeszcze myślałabym o przejażdżkach. Aktualnie jednak kicham i prycham, w gardle rozpanoszyły się ostre żyletki i musiałam zacząć przyjmować antybiotyk. W związku z tym mam kilka dni wolnego, chociaż przez pierwsze trzy nie bardzo zdawałam sobie sprawę z tego, że żyję, ale jest już zdecydowanie lepiej, a nawet prawie dobrze. Już wczoraj podniosłam się z łóżka, a dzisiaj nawet się do niego nie położyłam. Postanowiłam wykorzystać, że już czuję się lepiej i zawalczyć z kokonami murarek. Wczoraj zaczęłam wyciągać je z rurek i już widzę, że to zajęcie dla cierpliwych, a ja raczej do nich nie należę. Nie zdawałam sobie sprawy, że to taka żmudna praca. Mam już pół wora odpadów, a w pudełku prawie nie ubyło pełnych rurek
Gdybym pisała o nich od razu wczoraj, to musiałabym napisać, że zawartość rurek, jest gorsza niż zła. W większości rurek były tylko jakieś trotki, robaki i ewentualnie jeden, góra dwa kokony. Podejrzewamy z eMem, że tak źle dzieje się w starych rurkach, tych, których nie wymieniliśmy, bo potem sięgnęłam po inną partię i tam kokonów jest dużo więcej. W tej chwili mam otwarty tylko jakiś ułamek domków, a kokonów mam już około 1000 
Oczywiście plus, minus. Zważyłam 100 sztuk, a potem resztę i tak mniej więcej mi wyszło. Strat jest mnóstwo, ale z tego co widzę, to będę miała kokonów aż nadto. Nie wiadomo czy z wszystkich wyklują się pszczoły, ale jeśli nawet tylko z części, to i tak będzie dużo
Ogólnie rzeczywiście nie przedstawia się to najlepiej. W rurkach jest dużo drobnych robaków, wyczytałam, że jest to Cacoxenus indagator. To mała muszka, której larwy zjadają pyłek przeznaczony dla murarek. I coś w tym musi być, bo oprócz małych robaków, były jeszcze duże, ale martwe i to chyba były nieprzeobrażone larwy murarek. Nie jest to miłe zajęcie, raczej takie bardziej obrzydliwe, ale skoro powiedziałam A, to powiem i B. Pracę sobie już usprawniłam i dzisiaj szło mi to już dużo szybciej. Brzegi rozciętych rurek są bardzo ostre, zaraz na początku skaleczyłam się w palec i teraz nie tylko mam na kciuku plaster, ale dodatkowo zakładam jeszcze rękawiczki. Końca pracy ciągle nie widać, ale czy mi się gdzieś spieszy?
Pozdrawiam i ciepełka życzę
ale co ja zrobię z moją zwierzęcą gromadką, nie mam dla nich wózka, a na sznurku nie wypada ciągnąć za rowerem 
Tak mnie chowano ...jedynaczka, większość rzeczy była zabroniona że sobie coś zrobię a i tak nie uniknęłam tego o co się obawiano 
Próbowałam uczyć się jeździć kiedyś, kiedyś to okazało się że jestem w ciąży i M zabronił... bo ...no tu już była uzasadniona obawa.
W tej sytuacji wolę pieszo chodzić. 
Ja ją lubię, niech więc do mnie zawita. 
. Pozdrawiam, zdrówka i pogody w miarę możliwej co byś na rowerze mogła jeszcze pojeżdzić życzę 
Myślałam, że dużo szybciej uporam się z rurkami, a tymczasem w tej chwili praca posuwa się w ślimaczym tempie
A jak nie, to rzeczywiście będę zbierać na osiedlu. W końcu na co dzień jemy tyle chemii i zanieczyszczeń, że jeszcze odrobina więcej mnie nie zabije.
Ale bogatsza o tegoroczne doświadczenia, mam nadzieję, że sezon zacznę wcześniej niż zazwyczaj. Już się przekonałam, że do jazdy nie potrzebuję temperatury w granicach 15* i blasku słońca, 5 w zupełności mi wystarczy i lampka rowerowa rozświetlająca nocne ciemności 
, w tym roku udało mi się przejechać ponad 1700 kilometrów. Podejrzewam, że już nigdy więcej ta sztuka mi się nie uda, bo takie sezon już się pewnie nie trafi, ale będę miała do czego dążyć 
Wolę jednak Holandię, jest dużo bliżej i łatwiej z niej przyjechać, chociażby na święta.
Kurcze jednego roku ale to jakieś 20 lat temu też zjechałam po schodach i do dzisiaj odczuwam tego skutki 
Zdróweczka Iwonko 
