Dnia pewnego nalazłam ogłoszenie, że ktoś chce wykarczować czarny bez i przyciąć żywopłot bukszpanowy.
Skonsultowałam to z M i zadzwoniłam do tego ogłoszeniodawcy.
Umówiliśmy się, a na miejscu okazało się, że ma pełno starych bukszpanów na posesji i całego rządka sprzed frontu domu chce się pozbyć, bo elewację będzie ocieplał, a bukszpan rósł zbyt blisko.
Strasznie mi się szkoda zrobiło takich dużych starych krzewów, więc niewiele się namyślając spytaliśmy, czy zgodzi się, żebyśmy te bukszpany wykopali, o ile się da, i przetransportowali do swojego ogródka? Pan się zgodził.
Ale łatwiej powiedzieć, niż wykonać.
Bukszpany są ponad 30-letnie i rosły przy samym fundamencie.
Oczywiście zależało mi na wykopaniu jak największej bryły korzeniowej.
Działaliśmy przy tym tylko my sami we dwójkę, a właściciel wraz z szefem ekipy budowlanej przyglądali się nam z wielkim zainteresowaniem.
No, widok musiał być całkiem komiczny.
Po wykopaniu każdy krzak był wyższy od mojego M.
Były tak duże, że żeby upchnąć chociaż jeden do bagażnika, musieliśmy każdemu z nich podnieść wszystkie gałęzie i ciasno związać sznurkiem.
Tylko raz udało nam się dwie węższe sztuki wsadzić do bagażnika, a trzeci położyć na dachu.
Wyglądaliśmy jak bukszpanowa choinka na kółkach jadąca autostradą.
Pozostałe były zbyt ciężkie i obszerne, więc po jednym.
W ten sposób przewieźliśmy i wsadziliśmy u nas 11 krzewów bukszpanowych.
Przy przedostatnim M złamał bardzo porządny szpadel - po prostu zmęczenie materiału.
Ostatni wykopywaliśmy równie mocnymi widłami do kopania i siekierą.
Sąsiedzi zaproponowali, żeby je sadzić na miedzy, to będziemy mieli zieloną granicę i że w ogóle to oni się dołożą do innych krzewów na żywopłot itd. No i tak zrobiliśmy.
Był już listopad, a ja zastanawiałam się, co właściwie zrobić, żeby te krzewy się przyjęły.
Nie chciałam ich mocno przycinać, bo raz że najgęstsze były na górze i z zewnątrz, a dwa nie chciałam ich pobudzić na zimę do wzrostu - pogoda była nadal ładna i ciepła wtedy.
Zdecydowaliśmy, że nie rozwiążemy ich do wiosny, bo były bardzo ciężkie i przeważały bryłę korzeniową. Przy niektórych musieliśmy zastosować odciągi, żeby się nie poprzewracały po wsadzeniu.
A gdyby w zimie spadło dożo śniegu, to już w ogóle wszystkie by leżały.
Na wiosnę po rozwiązaniu okazało się, że bukszpany zaatakowało kilka chorób i szkodników na raz - nie dziwię się, w końcu rośliny przeżyły ciężki szok jako bardzo stare egzemplarze. Zmiana gleby, stanowiska, utrata mnóstwa korzeni.
I tak bardzo się bałam, czy w ogóle się przyjmą.
Na szczęście tamta zima była bardzo łagodna i to im chyba też pomogło.
A wiosną zakwitły i puściły młode listki!!!
Przez cały ubiegły rok stosowaliśmy na nich opryski z pożytecznych mikroorganizmów, żeby im pomóc i ograniczyć szkodniki.
Na wiosnę zostały też przycięte.
ogród nabiera życia to najważniejsze
. Patrząc na te górzyste łany pół i lasy dookoła jestem przekonana ,że to miejsce jest świetną ucieczką od wielkomiejskiego zamieszania. Uwielbiam takie ucieczki... 
Powodzenia! 
Zaczynasz jak ja, na kilkunastoletnim ugorze. Jak zbudujesz dom, to będzie łatwiej planować nasadzenia. Sąsiadów nie zazdroszczę, 
okropni ludzie, zamiast pomóc, niszczą Twoją pracę. Bukszpany piękne, cierpliwie wyprowadzisz je na formy, które Ci się spodobają. Jak pierwsze kwiaty i jarzynki cieszą. 
