Ogród nad Oranią

[Orania]

Piku! A pewnie! Lilie radzę sadzić dokładnie wśród paproci, najlepiej od północnej strony paproci, gdyż lilie ciągną się do światła i trochę się przechylają w stronę południa. Nie będzie to niekorzystne a wręcz oczekiwane - kwiat znajdzie się w środku paprociowej rozety, jak kwiat paproci!

Bishop! A jeżeli zakwitną paprocie kwiatem jabłoni? Bo jeżeli im będzie służyć jabłoniowy cień, to wyrosną jak palmy!

Lilie nad Oranią.











Zadziwiająco proste, wielkie, dekoracyjne kwiaty.

[Orania]

Zakwitła druga spośród trzech różyczek, kupionych jako żółte.















W deszczu...







Prześliczny, bladołososiowy kolor.

[Orania]

Dalie.
Posadziłam je na Kaszubskiej rabacie obok kosodrzewiny i wrzosów, których nie widać, gdyż dalie tak pięknie się rozrosły, że je przesłoniły. Tworzą surowy klimat tą swoją nasyconą czerwienią i tak miało być - igły kosodrzewiny i igiełki czerwonej dali.









Te dalie do Ogrodu zdecydowanie pasują!

[Orania]

Kosodrzewina i kwiaty dali kaktusowej.



Stopniowo liście buraczka znikają w zupie botwinkowej a dalie ...wciąż rozkwitają.



Dzisiaj w Ogrodzie już drugi dzień trwa Rozmowa, pieczenie kiełbasek na żaże, opalanie na Polanie i długo oczekiwana, - po raz pierwszy zaparzona, prawdziwa KAWA wodą z czajniczka, który postawiony na rozżażonych węgielkach zagulgotał wrzątkiem! Och, mówię Wam, to nagroda za dwa lata odradzania Ogrodu!
Niebo, Ogród, Rozmowa, Kawa............................


No i w trakcie trwania Rozmowy udało mi się wyszlifować papierem ściernym ten porzucony przez ekipę murarsko-malarską i pieczołowicie przechowywany od jesieni Zydelek, który pociągnięty czarnym mazidłem chroniącym go od wody stanął pod Chatą, tam gdzie najchętniem łapię oddech i piję okropną kawę z termosu. Zydelek, podobnie jak płot nawiązuje do murów Chaty - czarnych, drewnianych belek.



Wszystko ma swoje naznaczenie, wcześniej czy później!

[Orania]

Pewnego dnia w rogu Oraniowej Chaty, w szczelinie, przycupnęło sobie nasionko Starca zwyczajnego Senecio vulgaris i zaczęło sobie rosnąć.
Rosło, rosło aż pewnego dnia zakwitło.



Zakwitło jaskrowo żółtymi kwiatkami tworzącymi złocistą kulę, która wieczorem, kiedy to zachodzące słońce rozświetlało je, wyglądało jak zwierciadło w którym się słońce przegląda, kiedy w tym czasie pogrążony już w półmroku Ogród powoli zamierał...



Przy pobielonej ścianie Chaty Starzec rósł, kwitł i piękniał...



i cieszył się uwagą wszystkich Gości Ogrodu, zadziwiał, zachwycał swoją niezwykłością i szczodrością delikatnego zapachu, którym przyciągał motyle, błonkówki i muchówki. Nawet Pasikonik zielony Tettigonia virdissima wdrapał się na ścianę by móc dosięgnąć kwiaty Starca, takie były dla niego cenne!



Aż w końcu nadszedł czas, kiedy kwiat powoli zamieniał się w nasionka.
Jak zatrzymać, jak przedłużyć to odbicie słońca w Ogrodzie?!

A przed Chatą stał już Zydelek, trochę smutny, a może raczej samotny.
Stał tak za rogiem i zerkał w stronę kwitnącego Starca, wciąż trwającego w ukwieconej pozie.
Ciach, ciach, ciach nożyce i Starzec trafia do kubełka z wodą, na Zydelek.





i rozpoczęła się wędrówka po Ogrodzie. A może tu przycupniemy...



a może tu?



W końcu Zydel wraz ze Starcem przysiedli pod Chatą,



- A ja na Zydlu. - powiedziała Tkanina.
- W końcu ja wiem jaka jestem ważna w tym Ogrodzie! Wszędzie mnie będzie pełno!Tyle mam ról do spełnienia! Wyręczam wręcz kwiaty, które nie zawsze kwitną tam gdzie powinny albo nie kwitną tam gdzie nie mogą.To ja, Tkanina! Mam być w paski! Tak powiedziała Orania!- prawie wrzasnęła Tkanina



- Zamilcz już i przestań się przechwalać! - mruknął Zydelek
- No właśnie... - szepnął Starzec.
- Lepiej popatrzmy na Ogród. - dokończył i z wymówką popatrzył na Tkaninę.

Siedzieli tak jakiś czas razem, Starzec, Zydelek i Tkanina.





Siedzieli w milczeniu i patrzyli na Ogród, który tego ranka był jakoś tak wyjątkowo inny, jasny i pogodny.



A wieczorem Tkanina zabrała sie do Wora i odjechała a Zydelek i Starzec szczęśliwi przesiedzieli całą noc i być może będą tak siedzieć jeszcze długo. Tak właśnie było.

[amba19]

Jak ja lubię te Oraniowe opowieści....

[Irena37]

Oranio pospacerowałam trochę po twoim romantycznym ogrodzie, oddychałam wspaniałym, świeżym powietrzem i podziwiałam lilie w paprociach. Masz dużo pięknych i ciekawych zakątków.

[Cynthia]

Oranio............zatkało mnie
Genialna opowieść........piękna i prosta......i te zdjęcia

Właśnie przecztałam opowieść mojemu 3-letniemu bąblowi........jest zachwycony

Dziękuję Oranio ......za klimat jaki potrafisz oddać swoimi opowieściami i radość mojego dziecka

[Orania]

Ambusiu,Irenko i Cynthio wraz z Bąbelkiem

- Cześć Panowie! - z pełnym impetem, w dodatku nonszalancko rzuciła się na Zydlelka Tkanina.
- A jak minęła nocka, Staruszku? - zerknęła na Starca i stwierdziwszy, że się dobrze ma, nie czekając na odpowiedź zaczęła jazgotać.
- Mamy, mamy na dzisiaj wielkie plany, ja i Orania musimy wydrapać kolejne metry rdestu z alejki, przekopać fragment skarpy w tym miejscu, w którym będzie wiła się dróżka i posiać tam trawę, wykopać mieczyki i posadzić je na nowe miejsce, podlać ogórki, bo podobno niektóre z nich zbladły i liście im opadły! - głos Tkaniny powoli nabierał irytacji.
- Patrzecie je, jakie delikatne, paniusie, wszyscy jakoś sobie radzą w Ogrodzie a te, och! musimy chodzić z koneweczką i je podlewać, jakbyśmy czegoś ciekawszego nie miały do roboty! - i już zupełnie oburzona rozsiadła się na Zydelku.
- Jak to "my"? - spytał się Starzec.
- Dzisiaj żar z nieba leje, więc ty chyba...no, raczej jako kapelutka, taka na głowę... zresztą spójrz na siebie - trochę z obawą dodał.



Tkanina żachnęła się, rozsiadła się jeszcze wygodniej ale nic nie odpowiedziała. Siedzieli tak przez chwilę aż w końcu Zydelek powiedział.
- No dobra. Jest ranek, zanim Orania się zastanowi,co zrobi w Ogrodzie, będziesz donicą.
- Ja,donicą?! - wrzasnęła Tkanina.
Ale już po chwili myśl, że może się zabawić w przebieranie bardzo ją zaintrygowała. Wyraźnie było widać, że lubiła ekstrawaganckie zachowanie.
- Wskakuj Kubeł! - pewna siebie wydała komendę.
- A ty Zydel oprowadź nas po Ogrodzie!
- Jak tę Tkaninę łatwo zadowolić - sam sobie zdziwił się Zydel.
No i poszli.




- Wiesz co, Tkanina, ja wrócę pod Chatę, a ty oprowadź Starca po Ogrodzie - z lekką zadyszką powiedział Zydel i poczłapał z powrotem pod Chatę, skąd mógł patrzeć jak Tkanina, wraz ze Starcem i Kubłem spacerowali po Ogrodzie, gdzie przyglądali się sobie, czy towarzystwo Buraczka, Dali i Maczka doda im uroku. Słychać było ich ożywioną rozmowę przerywaną wybuchami śmiechu i widać było, że Tkanina czuła się bardzo szczęśliwa.







A kiedy minął dzień, Tkanina zawiesiła się na gwoździu, który tkwi w ścianie Chaty i powiedziała do Zydelka
- Tu zostaję, do jutra!

[agape]

Zaliczam się do Bąbli, ale umiejących czytać , więc Oranio, ja też dziękuję za Oraniowe przypowieści z Ogrodu.

[Orania]

Agape, jak to dobrze, że istnieje alfabet!

- Słyszałyście! Podobno Starzec siedzi w czarnym Kuble! - szeptały młode Wrotycze pospolite Tanacetum vulgare.



- Jak ona mogła, był taki piękny i nawet nie dochował się nasionek a przecież był jedyny w Ogrodzie. W przyszłym roku w ogóle go nie będzie! - szukały argumentów, by ponarzekać na Oranię.
- Mogła przynajmniej część Starca wsadzić do Kubła a resztę zostawić by dojrzał.
- Ostatecznie mogła kogoś innego wsadzić - zauważyła jedna z nich.
- Może ciebie? - wtrąciła złośliwie kolejna.
- Jestem jeszcze za młoda by siedzieć w Kuble, przecież widzisz, że dopiero zaczynam kwitnąć - obruszyła sie młódka.



- Zobacz ile nas jest! My to na pewno do niego trafimy!
- No i dobrze, przynajmniej posłuchamy Rozmowy. Przecież tutaj nikt do nas nie przychodzi! Istna łąka zapomnienia.
- Podobno dzisiaj ogórki będą podlewane, bo zasłabły, więc może Orania przy okazji zerknie na nas i coś powie.
- Jak zwykle powie to co zawsze, że nas lubi i że się cieszy że tu sobie rośniemy.
- Na razie rośniemy, a co będzie dalej? - ciągle marudziły.
- Przecież rozczyszcza pole wokół tych grządek na których rosną te dopieszczone pomidory.
- Jakie dopieszczone - wtrącił się do rozmowy rosnący na skraju grządki Pomidor. - Wiosną posadziła, jeden raz wyściółkowała, jeden raz powyrywała chwasty i na tym koniec. Za to jakie oczekiwania! Daj pomidory i już! Taka presja! - zakończył zmartwiony Pomidor i więcej nic nie dodał, tylko w skupieniu dojrzewał dalej.



A wrotycze dalej toczyły rozmowę o planach dotyczących ich wykorzenienia lub pozostawienia na miejscu, na ich rodzinnym zagonie.Wiedziały, że Orania uwielbia zioła a do takich wrotycze same siebie zaliczały.
- Lubi zioła żeby lubić ale wcale z nich nie korzysta, nie pija ziołowych herbatek.- obgadywały dalej.
A już następnego dnia okazało się , że Starzec dojrzał w Kuble, więc przeniesiono go na Kompostownik a do Kubła z wodą trafiły niektóre wrotycze, te najgadatliwsze.



Teraz właśnie rozmawiają z Trawą.

[Orania]

Było gorąco. Bardzo gorąco. Od dłuższego czasu nie padało a żar z nieba lał się kolejny dzień. Ogórki nie wytrzymały i zasłabły.



Więc nałożyłam na głowę Tkaninę, wzięłam Konewkę z wodą i poszłyśmy napoić Ogórki.
Ogórki dość szybko oprzytomniały, podniosły swoje liście a pod nimi zobaczyłyśmy Dojrzałe Ogórki.



Dojrzałe Ogórki trafiły do kobiałki.



- Dojrzałyśmy na czas a Kiwano do tej pory nie ma kwiatków! - chwaliły się zadowolone z siebie.

To prawda, Kiwano wciąż nie ma kwiatków. Ale ufam, że może chociaż jeden malutki kiwańczyk się urodzi...bo Ogórki i tak rosną posadzone nawet tak późno, pod koniec czerwca.



One zdążyły a czy Kiwano zdąży?

[Orania]

Rozkwitły mieczyki.







Aż się chce darować!

[agape]

Oranio te mieczyki to jak lizaki! Taki kolor z dzieciństwa, jak oranżada w woreczku, pod światło, na molo !

A ogórasy jakie pękate! Wyssały cała wodę z rośliny, opite leżą jakby pozowały Boschowi do portretu! !

[Kocina]

Oranio, jesteś niesamowita!
Czytałam z uśmiechem na twarzy i.. przykro mi, że już koniec. Ale mam nadzieję, że koniec tylko na chwilę..