cóż to za uczta dla duszy, brakuje tylko zapachu, który mogę sobie tylko wyobrazić! Z ogromną przyjemnością usiadłabym na Twojej białej ławeczce i podziwiała tę bujność i obfitość kwitnienia.
Moje różyczki też ładnie się spisały, a stan posiadania zwiększy się jesienią o kolejne 6 sztuk
Między innymi Emilien Guilliot, trochę się boję czy to nie będzie zbyt energetyczny kolorek, ale potrzebuję mocnego kolorku na rabatkę od południa. Prawie wszystkie róże które tam rosną przekwitają do bladziutkiego różu, mam nadzieję że Emilien zniesie takie warunki i wniesie trochę życia.
Nieustannie podziwiam, jak ogarniasz taką ilość panienek, a jeszcze planujesz dokupić działkę! Szacun
Słoneczne i kwieciste pozdrowienia, Ania
Za jakiś czas, gdy przyjdą długie jesienne wieczory pokuszę się o trochę szerszy komentarz na temat - Co w tym roku się sprawdziło, co zawiodło? Jak sprawowały się debiutantki? Z jakimi różami się pożegnałam i dlaczego, a które dostały ostatnią szansę? Jak wypadły na tle innych moje ukochane Austinki? Jak starczy czasu i będzie wena to spróbuję dokończyć swój alfabet różany. Zdaje się, że utknęłam na literze O... Mam nadzieję, że komuś przydadzą się takie informacje.
Tak to jest wpuścić chłopa na rabatę i nie kontrolować tego co robi. Na szczęście nie usunął jakiejś szczególnie cennej panny. Poza tym zaczynam się poważnie zastanawiać nad usunięciem kilku róż, które bardzo słabo powtarzają. Nie chcę trzymać u siebie wielkich krzaczorów z liśćmi zamiast kwiatów przez większą część sezonu. Nie o to mi chodziło, gdy sadziłam owe panny. Kolejną grupę, nad którą myślę, to są pnące róże, które rozrosły się do niebotycznych rozmiarów, a ja nie potrafię ich ujarzmić. Z drugiej strony powstrzymuje mnie myśl, że nawet najmniejsze rozarium nie może istnieć bez choćby jednej pnącej przedstawicielki tego gatunku. I tak smętnie przyglądam się pnącej Goldstern, Francois Juranville oraz innym parkowym gigantom i zastanawiam się co z nimi zrobić? 
, ta rewolucja jest trochę wymuszona i konieczna. Ale masz rację, że fajnie jest coś zmieniać, bo dzięki tym zmianom ogród ewoluuje i ciągle jest inny, a przez to ciekawszy.
Jak daleko jest z W-wy do Ciebie?
Gdyby nie moja miłość do Austinek, to chyba przerzuciłabym się głównie na ten gatunek.
Tylko tych całkiem gołych to nawet nie pokazuję, bo aż głupio. W tym roku rozszalała się plamistość, a i mączniak zaczyna dawać się we znaki. Na szczęście nie wszystkie są chore. Dobre i to, bo jak patrzę na niektóre bidule, to płakać się chce.
. Jest w niej coś tak urzekającego, że ilekroć koło niej przechodzę, to zawsze na chwilę przystanę i patrzę, patrzę...i napatrzeć się nie mogę 
Miała osiągać ok.1 m...ha, ha dobre sobie. Moja co roku potrafi podwoić tę wysokość. W tej chwili wywaliła jeden pęd na ponad dwa metry, a na jego szczycie kwitną sobie w najlepsze kwiaty. Słońca to ona się raczej nie boi i znosi je całkiem nieźle. Wiadomo, że jak będzie od rana do wieczora na patelni, a przyjdą upały powyżej 30* to może gorzej wyglądać, ale jaka róża jest w stanie zachować ładne kwiaty przy tak ekstremalnych temperaturach? 
Też można się dosyć szybko przemieszczać, a ja lubię szybką jazdę 
Oczywiście bez żadnych zakupów...skąd 
Nawet nie wiesz jak ucieszył mnie Twój post 
. 
.
, to pewnie kupię obie, bo Spirit of Freedom już mam 
. Z przyjemnością poczytam Twoje rozważania na temat odmian róż 
jak się udał wypad , namówiłaś M ? Odwiedzilas szkółki z różami i kupiłaś coś, pochwal się.Ja już mam całą nową listę spisanych odmian które na wiosnę muszę kupić, po pierwsze Marc Chagall, Amelie Nothomb, Emilieen Gulliot , no i jeszcze kilka innych 
bo moje w większości ( oprócz żelaznych ) pogniewały się. Tegoroczne lato było fatalne dla moich panienek. 
