I gdzie te zdjęcia?
A ja mam kilka uwag:
1. Nie wszystkie wierzby wykazują łatwość w rozmnażaniu wegetatywnym - np. iwa bardzo trudno się rozmnaża w ten sposób.
2. Nazwa łacińska kwasu salicylowego pochodzi od wierzby [nie odwrotnie], ponieważ to w niej znaleziono owy związek chemiczny. Nazwa
salix ma stary, łaciński rodowód.
3. Zalecam czytanie postu przed kliknięciem 'wyślij' w celu eliminacji pewnych imperfekcji 
np. nazwy gatunkowe [biała, uszata itd.] piszemy małą literą, chyba, że pochodzą od nazwiska [wierzba Smitha etc.]
Wierzby mają dużą zdolność krzyżowania się między sobą, dzięki czemu w rejonach występowania dwóch gatunków występuje cała gama form pośrednich. Przykładowo w terenach lasów łęgowych występuje
S.alba L. i
S.fragilis L. oraz ich mieszaniec -
Salix x
rubens Schr. Jednak najnowsze doniesienia naukowe traktują także 'naszą' wierzbę kruchą jako mieszaniec [zapis:
Salix x
fragilis] wierzby białej z "prawdziwą" wierzbą kruchą -
Salix euxina występującą w Europie Płd.-Wsch. i Azji Mniejszej (stąd
Salix x
rubens to albo synonim
S.x
fragilis albo krzyżówka krzyżówki z wierzbą białą - ale to są wierzbowate, tego nie ogarniesz na trzeźwo
)
Ogólnie wierzby można podzielić na cztery grupy, z punktu widzenia ekologicznego:
1. Wierzby alpejskie i północne - małe krzewy lub krzewinki rosnące ponad górną granicą lasu oraz w tajdze i tundrze (wierzba zielna, wierzba żyłkowana, wierzba szwajcarska, wierzba lapońska itd.)
2. Wierzby bagien i torfowisk - z wodą stagnującą lub o bardzo wolnym ruchu - wierzba płożąca, wierzba rokita, wierzba uszata, wierzba szara...
3. Wierzby wąskolistne (ta nazwa występuje oficjalnie w literaturze naukowej) w.biała, w.krucha, w.purpurowa, w.wiciowa i w. migdałowa - wierzby towarzyszące wodom płynącym wymagające wody gruntowej przepływowej [tj. z zawartością tlenu], zwykle towarzyszące rzekom i potokom; ich istnienie zależne jest od występowania wezbrań, zwł. dużych, katastrofalnych - całkowicie niszczących płaty roślinności nadbrzeżnej dzięki czemu gatunki te są w stanie odnowić się w warunkach bardzo dobrego dostępu do światła i niewielkiej konkurencji ze strony innych roślin.
4. Pozostałe: tutaj można zaliczyć wierzbę iwę, częściowo wierzbę śląską - gatunki związane ze wczesnymi stadiami sukcesji leśnej; Iwa występuje praktycznie wszędzie - na nieużytkach, zrębach, polanach, wzdłuż dróg, na nasypach, dachach i w rynnach
W korzystnych warunkach wyrasta w całkiem wielkie drzewo [ponad 20 m.]. W.śląska występuje w górach aż do pietra kosówki gdzie tworzy zarośla, niżej w warunkach podobnych jak iwa. Jej młode liście mają czerwoną barwę.
Ogólnie troszkę boli mnie ogrodowa moda na 2-3 odmiany wierzb [iwa 'Pendula' a.k.a. 'Kilmarnock', S.integra 'Hakuro-Nishiki' czy S.purpurea 'Nana'] podczas gdy ciekawych form jest od groma.
Z ogrodniczego punktu widzenia spośród naszych rodzimych gatunków rarytasem może być
Salix pentandra czyli wierzba pięciopręcikowa [syn. wierzba laurowa] o lśniących liściach i dość późno rozwijających się kotkach, które u egzemplarzy męskich prezentują się najładniej ze wszystkich wierzb gdyż dzięki pięciu pręcikom w kwiecie kotki są gęste. Okazy żeńskie wyglądają ciekawie pod koniec lata i jesienią, gdyż owocujące torebki z nasionami bardzo długo pozostają na drzewie, nieraz aż do okresu bezlistnego. Wierzby tej nie ma w ofercie żadnej ze szkółek, więc trzeba szukać samodzielnie - jest szeroko rozpowszechniona, ale nigdzie nie jest częsta, zasiedla źródliska, bagna, torfowiska i inne wilgotne gleby, dość częsta w górach [np. Bieszczady, Beskid Niski] nad brzegami potoków.
Ciekawa jest także wierzba siwa, której odmiana 'Angustifolia' ma wyjątkowo wąskie liście. Wierzba ta ma srebrzyste liście, wyglądem kojarzy się z roślinami śródziemnomorskimi. W naturze zasiedla kamieńce nad potokami i rzekami górskimi, i ze względu postępującej regulacji występuje coraz mniej licznie.
