Ogród na wichrowym cz.10

[PEPSI]

Monia, każde trudne chwile kiedyś miną, a my pozostaniemy tylko o wiele silniejsi

[cyma2704]

Moniko dobrych, spokojniejszych dni. Przynajmniej śnieg trochę łagodzi skutki mrozów.

[Alania]

Monia, każde trudne chwile kiedyś miną, a my pozostaniemy tylko o wiele silniejsi

Gdy przychodzi choroba bliskiej, ukochanej osoby, zwłaszcza TA choroba, z którą przyszło nam się zmierzyć, nie ma szans na pozostanie silniejszym Choroba Alzheimera, która dotknęła mojego tatę, to nie tylko stopniowa degradacja psychiki chorego, ale też rodziny - w tym przypadku głównie mnie, jako jedynej córki, która zrobiłaby dla Niego wszystko, a tu możliwości są tak mocno ograniczone Chyba to dla mnie zbyt trudne... Chyba jestem zbyt wrażliwa na te przykre przeżycia Serce mi pęka na najmniejsze kawałki

-- N 08 sty 2017 20:19 --

Moniko dobrych, spokojniejszych dni. Przynajmniej śnieg trochę łagodzi skutki mrozów.

dziękuję
Ja nie zdążyłam zrobić wszystkich kopców i nie osłoniłam roślin. Zapewne nie uniknę strat

[nena08]

Moni, odchodzenie rodziców jest trudną chwilą. Ciebie dotknęło to w sposób szczególny. To musi być ciężkie, gdy osoba, którą kochasz, nie poznaje najbliższej osoby.
Trzymaj się.

[Madziagos]

Mojego Tatę też dotknęła bardzo silna demencja i wiem, że nic zrobić z tym nie można.
Po prostu jest, jak jest i trzeba najpierw się z tym pogodzić, a potem zaakceptować.
Życie z Alzheimerem to też życie.
Z czasem się wzmocnisz, możesz mi wierzyć.

[klarag]

Moniko dużo siły, to trudne doświadczenie.

[Alania]

Moni, odchodzenie rodziców jest trudną chwilą. Ciebie dotknęło to w sposób szczególny. To musi być ciężkie, gdy osoba, którą kochasz, nie poznaje najbliższej osoby.
Trzymaj się.

Mój tato nie ma być może świadomości, że jestem Jego córką, ale poznaje mnie na tyle, że cieszy się na mój widok, a gdy Go przytulam, to mówi, że chce jeszcze i też mnie przytula, mówi, że jestem dobrym człowiekiem i że jestem kochana - to mi wystarczy , pomimo, że raz mówi mi Monia jak za dawnych czasów, a często nazywa "ciocia" - to też nazwa zarezerwowana wyłącznie dla mnie, bo nikogo tak nie nazywa poza mną . Problem tkwi w tym, że to dla mnie psychicznie bardzo trudne, bo choroba ostatnio bardzo postępuje i ta mowa jest już bardzo ograniczona i w zasadzie zanika Podobnie wszelkie inne funkcje
Bardzo dużo czasu, serca i opieki poświęcam tacie, bo zawsze byłam Jego "oczkiem w głowie", a On dla mnie wsparciem. Zawsze dawał mi poczucie bezpieczeństwa, więc teraz chcę, żeby też czuł z mojej strony to samo, bo jest to takiemu choremu bardzo potrzebne Ja jestem jednak z natury bardzo wrażliwa, empatyczna i uczuciowa, więc nie jest to dla mnie łatwe Nie myślę w tym wszystkim o sobie, ale o tacie, którego mi bardzo żal, bo mimo, że wydaje się niewiele rozumieć, to ja wiem, że wiele wie i rozumie. Nie potrafi już za wiele powiedzieć, ale wiele jeszcze rozumie i czasami, choć z dużym wysiłkiem, daje mi to do zrozumienia

[Alania]

Mojego Tatę też dotknęła bardzo silna demencja i wiem, że nic zrobić z tym nie można.
Po prostu jest, jak jest i trzeba najpierw się z tym pogodzić, a potem zaakceptować.
Życie z Alzheimerem to też życie.
Z czasem się wzmocnisz, możesz mi wierzyć.

Witaj
Choroba mojego taty trwa od dawna, od kilku lat Nigdy się nie pogodzę z tym, co przechodzimy. Przyjmuję to, co daje każdy kolejny dzień, ale nie mogę tego zaakceptować, bo to zbyt trudne. Walczę o każdy dzień i każdą chwilę jak najlepszego komfortu życia taty, walczę o opóźnienie zanikania poszczególnych funkcji i choć przyjmuję z pokorą pogarszanie się stanu zdrowia z dnia na dzień, to nie wzmacnia mnie to ani trochę, wręcz odwrotnie . Twój tato ma demencję, a to jednak nie to samo, co choroba Alzheimera. Poza tym każdy przypadek chorego jest inny i każda psychika najbliższego opiekuna inna. Ja jestem nieprawdopodobnie zżyta z tatą i nie mogę patrzeć na to, jak choroba Go wyniszcza Mój tato niby nic nie rozumie, w zasadzie nie mówi, a gdy widzi i czuje mój smutek i to, że się przejmuję, to potrafi wydobyć z siebie słowa "Nie bój się, nie bój się. Ja wiem, że Ty jesteś dobra, kochana" albo "Żal mi cię" i w Jego oczach widzę, że to szczere i świadome, a skupienie do wypowiedzenia tych słów to niezwykły wysiłek w tej chwili

[Alania]

Moniko dużo siły, to trudne doświadczenie.

[ewelkacha88]

Witaj Moniko. Czytam o przykrych wydarzeniach w Twojej rodzinie i życzę Ci dużo siły i wytrwałości byś mogła opiekować się tatą . Takie choroby, które dotykają najbliższe nam osoby są przykrą sprawą . Jestem z Tobą w tej trudnej chwili . Trzymaj się mocno , pozdrawiam .

[Biedronka641]

Moniu to trudne dla Ciebie chwile, bo ta choroba jest paskudna. Tato potrzebuje opieki i wsparcia. A ty mu to dajesz.
Nie wiem na jakim etapie jest choroba ale lepiej nie będzie, bo to postępuje i nie ma lekarstwa
A Tobie życzę sił i wytrwałości. Trzymaj się.
A ozdoby zrobiłaś przepiękne.

[Madziagos]

W sumie nie wiadomo, czy mój Tata ma demencję, czy Alzheimera, nie zostało to jednoznacznie stwierdzone, zaczęło się dosyć dawno, jakieś 5-6 lat temu.
Jednak w pewnym momencie zmiany zaczęły postępować tak szybko, że i tak już nie ma to znaczenia, bo i tak zrobić nic z tym nie można, a ciąganie się po neurologach tylko po to, żeby zaszufladkować zmiany, jakie nastąpiły ma sens jak drzwi do lasu.
W codziennym życiu takiej osoby oraz jej otoczenia to nic nie zmieni.
Mój Tato jeszcze jakoś się porusza, strasznie przy tym powłóczy nogami, nieraz się przewraca, potrafi mordować otoczenie pytając cały dzień o to samo (tylko że nie wiadomo o co), ma kłopoty właściwie ze wszystkim i milion innych rzeczy.
Co będzie dalej - tylko to, co będzie, na lepsze już się nie zmieni.
Kilka lat to długo w przypadku tego typu zmian, więc mogę sobie wyobrazić, jak daleko one zaszły u Twojego Taty.
Życzę Ci więc, abyś miała jak najwięcej siły, bo będzie jej potrzeba coraz więcej.

[Lady-r]

Moniko, a próbowałaś medycyny naturalnej? Czy tata ma wysoki poziom homocysteiny?
Masz piękny ogród

[jolcia1212]

Moniko
Strasznie mi przykro że masz teraz taki trudny okres w życiu. Wiem jakie to straszne jak na Twoich oczach powoli odchodzi bliska Ci osoba. Mój tata dziś kończy 85 lat i jest bardzo słaby. Stan umysłu pozostawia również wiele do życzenia.
Jeśli mogę Ci coś doradzić to może spróbuj spojrzeć na tą sytuację z innej strony. Starość to stan na który nie mamy wpływu. Tak po prawdzie to masz sporo szczęścia że w takiej sytuacji możesz pozwolić sobie na ,,komfort'' opieki nad tatą. Jest pod Twoim czujnym okiem i wśród kochających go osób. Wiesz jak mało osób w dzisiejszych czasach może sobie na to pozwolić? Ból i strach byłby znacznie większe gdybyś mieszkała daleko i nie miała większego wpływu na to co się z nim dzieje, albo że jest skazany na łaskę lub niełaskę innych osób. Wiesz gdzie pracuję i wiem co mówię.
Bezsilność i strach spróbuj przekuć na ,,radość'' że masz go jeszcze na wyciągnięcie ręki.
Mam nadzieję że mimo tej sytuacji znajdziesz siłę i spokój a może i coś na kształt akceptacji. Wtedy być może nie będzie Cię to tyle kosztowało, a pamiętaj że Twojego życia i zdrowia musi starczyć również dla Twojej rodziny. Całuski

W ogrodzie bajka

[Annes 77]

Moni jestem z Tobą i wysyłam moc sił i uścisków w trudnych chwilach
Bardzo ładnie piszesz o swoim tacie,dobrze,że ma taką kochaną córkę