) ten fotelik 0-13kg to musi być od początku? Słyszałam, że w pierwszych miesiącach można dzidzie wozić w gondolach (takie nosidełka jak do wózka) w sklepie z wózkami tak mi powiedzieli a nie miałam jeszcze okazji tego sprawdzić.
Czytam to normalnie jak jakiś horrorcappuccino pisze:Ja mam dwoje dzieci. Oba porody to były cesarki.... Na prawdę nie na moje życzenie. Pierwszy poród wywoływany oksytocyną nie postępował. Tzn postępowały skurcze. Koszmarny ból prawie do utraty przytomności, upał na sali porodów rodzinnych, cichy głos mojego męża, który mnie trzymał w ramionach... Takie mam wspomnienia... Po kilku godzinach mąż niemal na siłę przyprowadził lekarza, który zarządził natychmiastowe cięcie. Przebrali mnie w jakliejś salce w tą kusą szpitalną koszulkę, którą się zawiązuje z tyłu i wywieżli na łóżku do windy. Tam okazało się, że winda jest zepsuta ! Mąż wziął mnie na ręce i zaniósł po schodach na blok. Ja z tyłkiem na wierzchu, z wodami płodowymi cieknącymi po nogach.... Wiecie jakie to upokorzenie? Zniosłam to bo jakie było wyjście. Znieczulenie to bł koszmar. Było mi niedobrze... Zasypiałam na stole... Ale była już Ola. Sliczna, ciepła istota przy moim policzku. Była zdrowa. Ważyła 3800, 62cm długości, miała czarne włosy i głos jak niedżwiedż. Ale najgorsze dopiero miało nadejść... Szanowna Pani przyniosła dziecko do karmienia, rzuciła niemal jak lalkę i usłyszałam tylko grobowym głosem " Pani dziecko nakarmi". Póżniej dostałam jeszcze przed nos papier, z którego wynikało, że: nie wolno spać z dzieckiem na łóżku., nie wolno spacerować z dzieckiem po sali, nie wolno obciąć dziecku paznokci itp. Jakie wielkie było nasze rozczarowanie... Nasze czyli świeżo upieczonych matek, które z gazet dowiedziały się, że w szpitalu czuwa personel gotowy nieść pomoc 24 godz. na dobę... Pomoc. Dziewczynie na sąsiednim łóżku dziecko płakało przez godzinę i nic nie mogła na to poradzić... Leżałyśmy niemal naprzeciwko dyżurki. Po godzinie, może dłużej "siostra" łaskawie stanęła w drzwiach. " Czego to dziecko tak płacze"? To była pomoc. Tak, że dziećmi pomagały nam się opiekować siostry z położnictwa... Te były jak anioły... Bo panie od noworodków...? ech.... Myślicie, że to było tak dawno? Nie. 6 lat temu. Boicie się porodów? Nie bójcie się. Wy nie będziecie rodzić w ZOZ Hrubieszów. Przy drugim było lepiej. Ja wiedziałam co mnie czeka, byłam silniejsza fizycznie i mimo tego, że lekarz wyrwał mi łożysko, że dostałam krwotoku, że dziwnym trafem akurat była moja grupa krwi, że Kuba urodził się w wigilię, że słyszałam nad głową że trzeba uprzedzić męża co się dzieje... było jakoś lepiej... Kubuś był duży. Prawie 4,5 kg. Urodził się tydzień przed czasem. tak bardzo chyba chciał przyść na świat w imieniny tatusia Adama. To co brałam za bóle porodowe to było pękanie macicy... Ech... rozpisałam się!
Ja pomimo 18-godzinnego porodu opiekę miałam wymarzoną. Wszyscy koło mnie skakali jakbym conajmniej "w łapę" całemu personelowi dała 
Nawet sam ordynator był przy mnie 2 godziny(oprócz 2-ch lekarzy) przy końcówce porodu. Nie mówiąc już o pielęgniarkach, które co kilka minut pytały jak się czuję(akurat to mnie po pewnym czasie zaczęło irytować ;) ).
och gdybym się jeszcze bardziej rozpisała... Gdybyście widziały ubranka w jakie ubierają dzieci, gdybyście widziały pieluchy, gdybyście to wszystko widziały... Ale nic... Kuba mając 1,5 roku zachorował na szkarlatynę. Położyli mnie z nim na jednej sali z dziewczynką z biegunka zakażną i leczyli moje dziecko przez cztery dni na zatrucie pokarmowe. Kiedy na własną prożbę zabierałam go ze szpitala musiałam jeszcze na odchodne wysłuchać kilu niewybrednych komentarzy ze strony "lekarzy'. Dziecko wyleczył mój lekarz rodzinny ale jako pamiątkę po szpitalu przywlekliśmy ze sobą właśnie biegunkę zakaźną. To jest właśnie nasz szpital. I lekarze strajkują... W telewizji widziałam nawet pielęgniarkę z oddziału noworodków z naszego szpitala. Brała udział w protestach pielęgniarek. Pusty śmiech mnie ogarnął.aurynka pisze:Czytam to normalnie jak jakiś horrorcappuccino pisze:Ja mam dwoje dzieci. Oba porody to były cesarki.... Na prawdę nie na moje życzenie. Pierwszy poród wywoływany oksytocyną nie postępował. Tzn postępowały skurcze. Koszmarny ból prawie do utraty przytomności, upał na sali porodów rodzinnych, cichy głos mojego męża, który mnie trzymał w ramionach... Takie mam wspomnienia... Po kilku godzinach mąż niemal na siłę przyprowadził lekarza, który zarządził natychmiastowe cięcie. Przebrali mnie w jakliejś salce w tą kusą szpitalną koszulkę, którą się zawiązuje z tyłu i wywieżli na łóżku do windy. Tam okazało się, że winda jest zepsuta ! Mąż wziął mnie na ręce i zaniósł po schodach na blok. Ja z tyłkiem na wierzchu, z wodami płodowymi cieknącymi po nogach.... Wiecie jakie to upokorzenie? Zniosłam to bo jakie było wyjście. Znieczulenie to bł koszmar. Było mi niedobrze... Zasypiałam na stole... Ale była już Ola. Sliczna, ciepła istota przy moim policzku. Była zdrowa. Ważyła 3800, 62cm długości, miała czarne włosy i głos jak niedżwiedż. Ale najgorsze dopiero miało nadejść... Szanowna Pani przyniosła dziecko do karmienia, rzuciła niemal jak lalkę i usłyszałam tylko grobowym głosem " Pani dziecko nakarmi". Póżniej dostałam jeszcze przed nos papier, z którego wynikało, że: nie wolno spać z dzieckiem na łóżku., nie wolno spacerować z dzieckiem po sali, nie wolno obciąć dziecku paznokci itp. Jakie wielkie było nasze rozczarowanie... Nasze czyli świeżo upieczonych matek, które z gazet dowiedziały się, że w szpitalu czuwa personel gotowy nieść pomoc 24 godz. na dobę... Pomoc. Dziewczynie na sąsiednim łóżku dziecko płakało przez godzinę i nic nie mogła na to poradzić... Leżałyśmy niemal naprzeciwko dyżurki. Po godzinie, może dłużej "siostra" łaskawie stanęła w drzwiach. " Czego to dziecko tak płacze"? To była pomoc. Tak, że dziećmi pomagały nam się opiekować siostry z położnictwa... Te były jak anioły... Bo panie od noworodków...? ech.... Myślicie, że to było tak dawno? Nie. 6 lat temu. Boicie się porodów? Nie bójcie się. Wy nie będziecie rodzić w ZOZ Hrubieszów. Przy drugim było lepiej. Ja wiedziałam co mnie czeka, byłam silniejsza fizycznie i mimo tego, że lekarz wyrwał mi łożysko, że dostałam krwotoku, że dziwnym trafem akurat była moja grupa krwi, że Kuba urodził się w wigilię, że słyszałam nad głową że trzeba uprzedzić męża co się dzieje... było jakoś lepiej... Kubuś był duży. Prawie 4,5 kg. Urodził się tydzień przed czasem. tak bardzo chyba chciał przyść na świat w imieniny tatusia Adama. To co brałam za bóle porodowe to było pękanie macicy... Ech... rozpisałam się!
Niby każdy kupuje ten rożek na początku a potem okazuje się, że dzieciaczek nie ma ochoty w nim leżeć i o wiele lepiej sprawdzają się śpiworki. 
