„Gatunki roślin odpornych na wymarzanie charakteryzuje się zmniejszonymi rozmiarami komórek i wakuoli, zwiększoną zawartością związków osmotycznie czynnych i lipidów oraz wyższym stosunkiem wody związanej do wody wolnej. Wszystkie rośliny wieloletnie cechuje zwiększona odporność na wymarzanie w okresach zimowych.
Dla przykładu jodła w miesiącach letnich ginie w temperaturze — 4°C natomiast zimą wytrzymuje długotrwałe działanie temperatury —40°C i niższej. Jest to wynikiem procesu naturalnego hartowania roślin na działanie niskiej ujemnej temperatury.
Proces ten przebiega etapami w okresie jesieni i wczesnej zimy, a nabyty stopień mrozoodporności zależy od warunków klimatycznych.
Pierwszy etap hartowania zachodzi w jesieni w warunkach obniżonej temperatury i przy słonecznej pogodzie. W warunkach tych następuje spadek intensywności oddychania przy stosunkowo wysokiej fotosyntezie i w roślinach gromadzą się cukry proste. Charakterystyczną cechą jest również wzrost w komórkach zawartości związków mających grupę — SH, Po przejściu tego okresu zboża ozime uzyskują odporność na działanie temperatury do — 12°C. Jeśli po przejściu pierwszego etapu rośliny poddane zostaną kilkudniowemu działaniu temperatury — 2 do — 5°C wówczas nabywają odporność na wymarzanie w granicach do —25°C. W czasie tego drugiego etapu hartowania zachodzą fizykochemiczne zmiany w strukturze cytoplazmy, których wynikiem jest m. in. dalszy wzrost ilości wody "związanej w stosunku do wody wolnej. Trzeci etap hartowania zachodzi w temperaturze —10 do — 15°C i po jego przejściu rośliny nie wymarzają nawet w temperaturze —40 do — 60°C. Nabycie cech tak dużej odporności wymaga kolejnego przejścia przez wszystkie etapy hartowania. Sam proces hartowania nie chroni roślin przed mechanicznymi uszkodzeniami w okresie zimy, jak np. rozrywanie korzeni przez zamarzającą glebę bądź pękanie pni drzew od strony nasłonecznionej.”
żródło : „Świat roślin” tom II pod red. Józefa Prończuka PWN 1986
